Rampzaligheden zijn bijna een soort van pornografie geworden. Even kijken voor kortstondige sensatie en opwinding. En dan weer door met al het dagelijkse. De snelheid waarmee we ongevoelig worden voor andermans leed, is schrikbarend.
Het leven van Emma Breeder (64) – Mijn paarse Buddy Vedder
Mijn paarse Buddy Vedder, zo noem ik de vibrator die ik van mijn vriendin heb gekregen. Gewoon, omdat ik Buddy wel een lekker snoepje vind. Jong, maar vitaal. Beweeglijk ook, als je zijn dance moves mag geloven.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Adé, mijn bloed!
Als ik arm op het presenteerblaadje leg, bekijkt een jolige vrijwilliger mijn aderen. “Ik zie ’t al! Prima arm, die linker. Daar kan ik wel wat mee. Dáár gaat ie, als een heet mes in de boter.”
De psycho-loog niet
Als iemand te pas en te onpas moet verkondigen dat hij psycholoog is, is hij het zeer waarschijnlijk niet. Deze was het toch. De psycho loog dus niet.
Mooi weer
‘Vandaag is het mooi weer om kinderen voor te lezen,’ zegt ze, ‘en om sherry te drinken.’ Ze giechelt en duwt haar elleboog tegen me aan. Ik lach mijn tanden bloot. Wat een gezellig mens! En ik mag zomaar naast haar op de pont staan.
Voedselbankvoer
Sinds een paar maanden verzorg ik de kat van mijn buurjongen, die in een flat aan de overkant woont. Die kat is oud en heeft nu peperdure medische voeding nodig. Wáár is de voedselbank voor zieke katten?
Niets is voor eeuwig
Ruzie? Niet voor te stellen dat hij ooit boos zal worden op het heerlijke schepsel in zijn armen. Hoe zal ze eruit zien als ze boos is? Krijgen haar ogen dan een andere glans? Gaat hij schreeuwen? Of vervallen ze in een vernietigend zwijgen?
Crea met Corona (postpandemische woordknutselarij)
Zo’n – zo goed als voorbij verklaarde – pandemie is toch best een fijne gelegenheid om eens een paar postpandemische woordcreaties onder de loep te nemen. Woorden waarvan je denkt: Ja! Dat! Dat herken ik!
King of the Sloot
Ik gun ieder z’n sport en hobby en heb niets tegen wielrenners an sich. Maar die terroristen die groepsgewijs alle regels aan hun laars lappen, ben ik spuugzat. Wát een asociale agressievelingen.
Goed verhaal, lekker kort (4) – Dag zweetvoeten!
De lucht is tranentrekkend weerzinwekkend en voor een gewone sterveling niet te bevatten. Het zorgt voor vernederende taferelen. Collega’s hoesten demonstratief als hij op de gang voorbij loopt.
Het leven van Emma (63) – “Heeft u glijmiddel?”
Ik kreeg een emoji van een aubergine terug, en drie van die blauwwitte druppels. “Geniet ervan, schat!” en toen een knipoog emoji. Snel verstopte ik het gevaarte onder mijn bed…
Over je tuin denk je goed na, maar je kamerplanten dan?
In coronatijd hebben we geleerd hoe fijn het kan zijn in onze eigen omgeving; we waren immers gedwongen om daar nu extra veel tijd door te brengen. Maar daardoor weten we óók dat het niet per se nodig is om altijd te kijken waar het gras nóg groener is.
Méér borsten alsjeblieft!
Op mijn vijftiende stond ik met twee vriendinnen aan de bar toen er een dronken man op ons af kwam. Hij bekeek ons één voor één van top tot teen, wees toen naar mij en zei: ‘Oké, jij valt af want je hebt de kleinste borsten.’ Natuurlijk, ik had zelf ook geen interesse in hem; hij was heel oud, want zeker boven de dertig, maar hij liet me wel zien dat je op die manier beoordeeld zou worden bij je eerste indruk.
Het leven van Emma (62) – Eenzame paniek
Ik mis hem. Ik mis zijn oeverloze aandacht voor mij. Alle complimentjes, alle liefkozende woorden, ik ben er blijkbaar heel gevoelig voor. En ik verlang daar heel erg naar, naar een man die mij op een extreem hoog voetstuk zet.
Goed verhaal, lekker kort (3) – Spraakgebrek
De eerste keer dat ik bruut met mijn eigen stemgeluid geconfronteerd werd, was in de zesde klas van de lagere school. De late Middeleeuwen, ja. Het was een verschrikking.