“Echte mannen moeten veel neuken,“ zo opent Nomen zijn klaagschrift. Nee, Nomen, IEDER mens moet veel neuken, al dan niet met zichzelf. Al zou ik ‘moet‘ willen vervangen door ‘wil’. Vrouwen willen dat dus ook, want neuk is leuk.
Laatste schoolweken, a.k.a. de hel
Ik merk het aan alles. Kinderen die een kort lontje hebben, mijn mailbox die overstroomt met aanvragen van juffen/meesters, én veel te veel activiteiten binnen een veel te korte tijd: de afronding van het schooljaar is van start gegaan.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Rolverdeling: klusjesvrouw vs. poetsman
“Waarom geen poetsman en een klusjesvrouw?”
“Mannen zijn beter in klussen. Vrouwen beter in poetsen,” antwoordt zoon, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Huismannen
“Nou schat, jouw huis is echt veel smeriger dan het mijne, hoor,” schamper ik.
“Echt niet! Bij jou thuis stonk de vuilnisbak echt onwijs! Dat gebeurt mij dus nooit, nee, mijn huis is veel schoner.”
Ik háát die hitte!
Ik vind het zó jammer dat het not done is om expliciet te zeggen dat je niet van zomerweer houdt. Je bent meteen een zeikerd als je opbiecht dat je een bloedhekel aan hitte hebt. Nou, ik doorbreek even een taboe: ik háát het!!
Fix it with duct tape
Mijn Merci rammelt nu al sinds enige tijd. Een beetje. Niet erg, maar je hoort het. Oorzaak – na veelvuldige zoektochten – niet te vinden. Maar sinds begin dit jaar volgt het ene gebrek het andere op en ga ik mij langzaam zorgen maken over mijn auto-maatje.
Stop in the name of… love?
‘Do Not Reanimate.’ Ik weet dat het invullen van de DNR-code niet volledig is wat hij wenst. Euthanasie, dát is waar hij eigenlijk om vraagt. Soms. Op de momenten dat zijn lijden te zwaar is. Het contrast te groot tussen hoe het was voor zijn hersenletsel, en nu.
De fut is eruit (17)
“Hoe-hoe?” stotterde ze.
“OEHOE?” snoof hij “Een uil? Wees eens even duidelijk wil je. Ik heb wel meer te doen.”
Het huilen stond haar nader dan het lachen.
Vergroening
Dat je niet gelooft in de opwarming van de aarde, of dat die door de mens veroorzaakt wordt, kan ik nog begrijpen. Er is consensus onder 97% van de wetenschappers, maar hé, dat is dus geen 100%. En wetenschap is tegenwoordig ook maar een mening natuurlijk.
Mama (Afl. 22): Mannen en in herhaling vallen
Vanmorgen kwam ik dit gedichtje van Michiel Geurtse op twitter tegen. Het raakte me. Met mama is communiceren namelijk ook moeilijk: soms maakt ze hele zinnen, soms brabbelt ze onverstaanbaar. Soms geeft ze ineens vloeiend antwoord op een vraag, de andere keer kijkt ze je alleen maar verdwaasd aan als je vraagt of ze koffie of thee wil.
Muggen: mannen- of vrouwenhaters?
Het is me nog niet duidelijk of muggen nou mannen- of vrouwenhaters zijn, maar ik weet zeker dat ze aan het einde van deze zomer aan één vrouw een hekel zullen hebben. Aan mij.
Paniek om een stuk techniek
Ik sta met mijn karretje midden in het gangpad van de Lidl en kan geen stap meer verzetten. Waar ís dat ding? Lichte hyperventilatie. Hij is er niet! Weg! Nergens te vinden…
Blaastest
Ik rijd de parkeerplaats af en wacht voor het stoplicht om linksaf te slaan. Groen licht, GO! Hè? Wat is dit voor rare bocht. Wat is-ie kort. Anders was-ie toch veel ruimer? Ik snap er niets van. Waarom kijken de tegenliggers zo raar naar me?
Schelden doet wél zeer!
Wat zou het fijn zijn als mensen eens niet zo snel zouden oordelen, of in ieder geval dat oordeel voor zichzelf zouden houden. Want die uitgesproken oordelen snijden door mij heen. Schelden doet – in tegenstelling tot wat het spreekwoord ons wil doen geloven – wél zeer!
Wereldvreemd
Terreur is dichtbij en tegelijkertijd heel ver weg. De werkelijke omvang van de ellende is niet te overzien. En omdat ik het niet begrijp, niet kan inspelen op welke volgende stap dan ook, ben ik tóch bang. Bang voor het onverwachte en het onbekende.