Hoe denken vrouwen?

1 februari 2016 door De Redactie

Toegegeven, het is nogal stoutmoedig en grootheidswaanzinnig om te pretenderen dat wij precies zouden weten ‘hoe vrouwen denken’. Ten eerste is het erg generaliserend en stereotyperend als je denkt te kunnen vertellen hoe álle vrouwen denken. Elke vrouw is een individu (Goh, echt? Ja!) en denkt andere dingen op andere wijzen. Ten tweede blijkt het ook nog eens verrekte moeilijk om dat op directe en duidelijke wijze uit te leggen. Dat doen wij dus ook mooi niet.

De eerste opmerking die steevast van de meeste manmensen komt, is: “Dénken vrouwen dan?!?”
Het antwoord daarop zou kunnen luiden: “Nee, natúúrlijk niet. Zelfs dit antwoord op jouw stupide vraag is slechts een instinctieve uitlating van aaneengeregen klanken die puur op basis van oergevoel uitgestoten worden.”

Maar voor zover wij weten (én denken), zijn vrouwen ook van het menselijke soort. En dat specifieke soort zoogdier  – óók de vrouwelijke variant ervan – heeft in de loop der tijd een zelfbewustzijn ontwikkeld: een gevoel voor de eigen identiteit (wie zijn we, wat doen/denken/voelen we, wat hebben we meegemaakt).

Voor zelfbewustzijn is een zekere mate van zelfreflectie nodig; het spiegelen aan de omgeving met behulp van ons cerebraal vermogen om de eigen beweegredenen, plannen en verlangens te overdenken, ja zelfs op de eigen gedachten te reflecteren. Zelfreflectie is per definitie niet mogelijk als je niet in staat bent om gedachten over jezelf en over de wereld om je heen erop na te houden. Dus verrassing: ja, vrouwen denken!

Hóé, dat is een ander verhaal. Heel waarschijnlijk totaal anders dan hoe mannen denken. En daarmee zijn we dan ook meteen aanbeland bij onze ‘werkwijze’. Wij schrijven verhalen/blogs/teksten, waaruit je – als je als lezer enigszins nadenkt over het geschrevene – zou kunnen opmaken, hóé (allerlei verschillende) vrouwen denken. Een beetje indirect dus. Want zo tikken wij.