Mama is zwaarder geworden en dat is maar goed ook, ze woog amper vijftig kilo toen ze negen maanden geleden in het verzorgingstehuis kwam maar nu past ze haar kleren dus niet meer. Geen probleem want ik heb nog genoeg in de opslag, ze heeft kleding van maat 34 tot maat 42 en alles er tussenin.
In de opslag zoek ik in de dozen naar de grootste maten. Ik ben eerlijk gezegd een beetje vergeten wat er allemaal in die dozen zit en even wil ik alles in één keer weggooien. Ik haal toch wat kleding eruit en loop naar buiten. Onderweg naar mama koop ik een paar broeken bij C&A.
Bij mama ontmoet ik een nieuwe verzorgster. Ik vraag haar of ze de kleding die mama niet meer past, apart gelegd hebben en ze loopt vervolgens mee naar de slaapkamer. Mama’s kast hangt vol. De verzorgster past de nieuwe kleding bij mama en alleen een jas en één van de nieuwe broeken past, de rest is allemaal te klein. De verzorgster laat de kast van mama’s kamergenote zien en zegt dat die wel netjes gesorteerd is.
Het bed ligt inmiddels vol met spullen en ik wil die middag alles uit de kast hebben wat niet meer past. De verzorgster begint mama aan en uit te kleden. Ondertussen komt een paar keer een andere bewoonster om hulp vragen, waar ze hulp voor nodig heeft is onduidelijk. De verzorgster gaat door met kleding passen maar zegt ineens: “Eigenlijk moet de familie dit doen. Nu sta ik met je moeder kleding te passen terwijl de andere bewoners ook mijn aandacht nodig hebben. Je moet er gewoon even een middagje voor uittrekken.”
Verbazing vermengd met frustratie overvalt me en ik besluit me niet in te houden. Ineens grijpt het me allemaal bij de keel en ik roep half schreeuwend en half huilend: “Ik kan niet méér kan doen dan dit! Ik ben er vandaag, twee dagen nadat ik het mailtje heb gekregen. Ik heb mama’s huis leeg moeten halen. Ik zit nu nog met al haar troep en ik ben helemaal alleen verantwoordelijk voor alles. Anderen kunnen gewoon even een dagje op bezoek bij mama maar ik krijg alle shit over me heen. Post in gigantische hoeveelheden, formulieren, gesprekken, bankzaken, beslissingen en dan komt dit er ineens ook bij. Ik heb dozen vol met kleding maar ik moet nu zo snel mogelijk een hele nieuwe garderobe kopen. Ik wil juist van alle spullen af! Ik wil gewoon tijd met haar doorbrengen en niet alleen met haar shit bezig zijn!”
De verzorgster vertelt dat zij ook voor haar moeder heeft moeten zorgen en vraagt naar mijn vader. Ik vertel dat hij het afgelopen half jaar ook ziek is geweest, een hele andere ziekte dan mama heeft, maar net zo verschrikkelijk. De verzorgster blijft de hele middag kleding passen en uiteindelijk loop ik met vier vuilniszakken vol naar de kledingcontainers buiten. Ik word aangesproken door een mevrouw of ik familie ben van meneer Wildzang en ik besef dat het inderdaad lijkt alsof ik mama’s spullen voor de laatste keer wegbreng, maar dat is gelukkig niet zo. Ze is er nog en ze kan nog lachen.
Lieve Annemarie,
Ik heb met je te doen. Mantelzorgen is erg zwaar, maar ik moet je even uit de droom helpen; anderen kunnen meestal ook niet zomaar een dagje bij hun moeder op bezoek voor de gezellie. Ik in ieder geval niet en voor zover ik weet ook degenen niet wiens vader of moeder is opgenomen in het huis waar mijn moeder sinds anderhalf jaar woont. Voor iemand die is opgenomen in een verpleeghuis, of iets soortgelijks, moet de familie nou eenmaal alle zaken overnemen. En dat betekent altijd brieven, formulieren, beslissingen, kleding regelen, gesprekken (overdag, want de verpleging werkt overdag – dat jij ook overdag werkt, is niet zo’n probleem in hun ogen, want “je moet er gewoon even een middagje voor uittrekken), mee naar het ziekenhuis, want daar heeft de verzorging geen tijd voor, huis leeghalen, verhuizen, enzovoort enzoverder. Je hebt er een dagtaak aan. Ik zal je vertellen; je kunt als moeder beter vier kinderen grootbrengen dan met vier kinderen een moeder ondersteunen die het zelf niet meer kan. Laat staan als je, zoals jij, het allemaal in je eentje moet doen en daarbij ook nog eens zo jong bent als jij volgens mij nog bent. Dan zou je daar helemaal nog niet mee te maken moeten hebben. Mantelzorgen, je moet het maar kunnen!
Dankjewel Joke voor je uitgebreide reactie. Met de zin ‘anderen kunnen gewoon even bij mama op bezoek komen…’ bedoel ik eigenlijk andere familie of vrienden van mijn eigen moeder. Ik zou mezelf niet durven of willen vergelijken met anderen, dit is mijn verhaal en mijn grootste doel is simpelweg vertellen hoe het echt is. Veel liefs
Tsja Annemarie, vanuit Maastricht omhels ik je in gedachten en hou je stevig vast om even met je te zijn. Doe maar je wat je kunt , dat is genoeg. Liefs
Dankjewel José, ik weet dat jij er bent en het helpt. Liefs!