Een jaar of twee terug waren mijn vriend en ik te gast bij onze lieve vriendin Lucy en haar vriend. Lucy organiseerde die avond ‘Zomaar gasten’. Twee andere genodigden waren een man van 84 jaar en een vrouw van 80 jaar. Het bijzondere was het generatieverschil tussen de drie stellen.
De opzet was dat elk persoon iets mee zou nemen uit zijn of haar leven en daarover zou vertellen. Het meest inspirerende vond ik de uitspraak van de oudere dame:
“Nu ik 80 jaar ben, heb ik het meest spijt dat ik nooit pianolessen ben gaan volgen. Toen ik dat op mijn 40e bedacht, vond ik mezelf te oud. En heb ik het om die reden niet meer gedaan. Nu ben ik erachter dat je lichaam ouder wordt, maar je geest niet. En dat je op elke leeftijd kunt leren, wat het ook is.”
Deze uitspraak heeft eerlijk gezegd mijn persoonlijke wereldbeeld veranderd. Ik vond mezelf te oud voor van alles. Het is ook een beetje wat ik terug zie bij de eerste generatie en een groot deel van de tweede generatie Marokkaanse vrouwen. Zichzelf continu wegcijferen. Kinderen baren. Thuisblijven voor de kinderen. Beperkt sociaal netwerk. En maar zorgen en zorgen. Tegen hun 40e lijken ze twintig jaar ouder.
Gisteravond zat ik aan mijn keukentafel met een goeie vriendin Najlae. Onze gesprekken gaan vaak over opvoeding, huwelijksproblematiek, zorgen, afspraken om te sporten, om vervolgens lekkernijen te gaan zitten klaarmaken.
Ons gesprek ging deze keer over haar frustraties. Zomer 2015 was ze met haar man en haar vier kinderen naar Spanje op vakantie.
“Ik voelde mezelf zo stom. Mijn kinderen zwemmen, spelen in het water. En ik mag toekijken. Mijn dochter vroeg of ik in het water kwam, maar ik durfde niet. Ik voelde me zo’n bangerd. Op dat moment zwoor ik tegen mijn dochter dat zodra we terug waren in Nederland, ik zwemlessen zou gaan nemen. Ewaa, dat heb ik gedaan! Ik kan nu zwemmen zonder die poolnoodles. En ik kan ook al onder water dingen van de grond rapen.” Ze keek me triomfantelijk met een grote glimlach aan.
“Al mijn kinderen hebben hun C-diploma gehaald. Ik ben blij als ik mijn B haal! Ik zag laatst een oma met haar kleindochter zwemmen. Ik moet er toch niet aan denken dat ik straks niet met mijn kleinkind kan zwemmen? Met mijn burkini en zwemdiploma B kan ik straks alles doen!”
“Ik vind onafhankelijkheid heel belangrijk. Maar ik ben nu pas aan het ontdekken. Vroeger was ik alleen maar bezig met kinderen. Opvoeden, naar school brengen, eten maken, enzovoort. Ik was het zat om steeds afhankelijk te moeten zijn. Dus besloot ik mijn rijbewijs te gaan halen. Dat heeft me bloed, zweet, tranen én een berg geld gekost, omdat de theorie qua taal soms lastig was. Maar het was al dat geld meer dan waard. Ik kan nu gaan en staan waar ik wil en wanneer ik wil.”
Haar ogen glunderden. Ik zag haar groeien en voelde me medetrots op haar.
“InshaAllah ga ik binnenkort cursus Engels volgen. Echt hoor! Ik ben het zat om in bijvoorbeeld Engeland steeds op een vrouw met een hoofddoek (herkenning, mijn soort) te moeten wachten om dingen voor me te vertalen.”
Mijn vriendin is één van de vele bijzondere en sterke vrouwen die ondanks de tegenslagen en het jarenlange opofferen omdat dit ‘zo hoort’ en wordt verwacht, kiest voor onafhankelijkheid. Ze kwam op latere leeftijd (22 jaar) naar Nederland en was inmiddels zwanger van de tweede. Ze is nu 36 jaar. Heeft een opleiding gevolgd. Is zelfstandig ondernemer. Heeft haar rijbewijs gehaald. Ze gaat haar zwemdiploma halen. En start binnenkort met een cursus Engels.
De levenswijsheid van de oudere dame was reeds bekend bij m’n vriendin. Als eenmaal het eerste levensdominosteentje omvalt, zal de rest volgen.
Je bent nooit te oud om te leren!
Wat een bijzondere avond moet die ‘zomaar gasten’ geweest zijn.
Mooi om te lezen dat je vriendin actie onderneemt.
Leren houdt het leven leuk. Uitgedaagd worden kan je op een aangename manier prikkelen. Mooie bijeenkomst zo.