Om de twee weken verschijnt op woensdagmiddag een deel uit de verhalenreeks ‘De verhalen van Noor’.
Noor is een jonge meid van 19 jaar. Ze zit in de tweede jaar op de UvA en studeert biologie. Drie maanden geleden heeft Noor – tijdens een bruiloft van een vriendin – Adil ontmoet. Ze raakten in gesprek. Een week later hadden ze een relatie.
Lees wat hieraan vooraf ging: Noor (deel 2)
“Ik wil je. Nu. Hier. Ja, schat?” Hij duwde met zijn heupen tegen haar billen aan zodat ze zijn erectie voelde. Hij kuste haar nek, hield haar buik vast met één hand terwijl hij met zijn andere hand haar borsten opzocht. Hij gleed met zijn hand tussen haar benen en duwde tegen haar kruis aan.
Noor voelde zich verscheurd tussen haar gevoelens. Haar licht en duisternis. Haar kracht en zwakte. Haar geweten en haar duivel. De verscheuring deed pijn. De opwinding beklemde haar, voelde als een zware ketting om haar ziel. Ze wilde wel, niet, wel, niet…
Opnieuw duwde ze Adil van zich af. Nee, ik wil echt niet. Ik wil wachten! Adil keek haar vastberaden aan. Zijn zachte glimlach maakte langzaam plaats voor een woeste blik.
Wachten? Waarop? We zijn nu hier. Hij trok haar opnieuw stevig tegen zich aan. Hield haar polsen vast. Ze voelde zijn erectie tegen haar bil drukken. Een gevoel van angst, paniek en walging overviel haar. Omdraaien om hem tegen te houden, lukte niet. Haar vastgeklemde polsen deden zeer. Haar benen trapten lukraak naar achteren in de hoop hem te raken. Het vechten haalde weinig uit, hij was te sterk. In de worsteling voelde ze hoe hij haar uitkleedde. Ze riep, smeekte, huilde. “Hou op! Ik wil dit niet! Ik wil wachten! Adil, alsjeblieft! Je doet me pijn!”
Hij duwde haar hardhandig voorover tegen de met oude eetresten bevuilde tafel in de woonkamer. Trok met één ruk, zonder iets te zeggen, hardhandig haar slipje omlaag. Haar tranen deerden hem niet. Het werd donker in zijn hoofd. Ze moest gestraft worden. Hoe kon ze hem afwijzen?!
Hij was sterker. Ze kon niets beginnen in deze situatie en positie. Met één harde stoot duwde hij zich in haar en vulde haar op.
Ze veegde haar tranen af. Ondanks de pijn van de weerstand, toch vochtig. De geestelijke opwinding kwam misschien later wel. De lichamelijke was er. Zonder haar goedkeuring.
Hij had getwijfeld aan haar. Hij had haar sletje genoemd. Het blokkeerde haar gedachten als een donkere wolk. “Ik kan niet meer..” stamelde ze. En smeekte hem nogmaals te stoppen.
Hijgend in haar oor. “Dit is wat je wilde, sletje!” En hij stootte nog een paar keer.
Noor kon niet antwoorden. Het was alsof iemand haar strot dichtkneep. Maar dan van de andere kant. Alle pijn uit het verleden leek haar plots in te halen. Ze duwde het terug. Sloot haar ogen en probeerde nu te accepteren wat haar overkwam. Hij zal het vast niet slecht bedoelen. Hij doet dit omdat hij van haar houdt. Omdat hij naar haar verlangt. Ze is tenslotte bijna zijn vrouw.
Ze herinnerde zich de woorden van haar oom. Flitsen door haar hoofd. Steken in haar hart. “Ik hou van je, omdat je mijn nichtje bent. Je bent zo’n mooi meisje. Dit mag je aan niemand vertellen, hoor.” Haar adem stokte in haar keel.
Hij ging door. Klemde z’n handen om haar benen. Hard. Het deed pijn, tranen sprongen opnieuw in haar ogen. Als een dolle. “Je bent niets waard. Je bent een hoer!” Terwijl hij zich leegde, kneep hij haar dijen tot er bloedrode plekken op verschenen.
…
“Salam, Noor, hoe was je dag?” Haar moeder groette haar, maar besteedde verder geen aandacht aan haar. Ze negeerde haar moeder en rende naar boven. De geur van de heerlijke gerechten die haar moeder had voorbereid, probeerde haar nog te omhelzen.
Notitie in je agenda: woensdag 16 maart ‘De verhalen van Noor’ deel 4!
