bron: pixabay
“Schat, we gaan scheiden!”
Schat, net thuis van een zware werkdag, verslikt zich bijna in een aardappel en kijkt me verbaasd aan.
“Zegt men,” voeg ik eraan toe.
Schat grinnikt een keer en gaat rustig door met kauwen. Het gerucht schijnt het buurdorp al bereikt te hebben en ja, als zoiets grensoverschrijdend wordt, moet ik er toch wat mee.
Scheiden? Waarom zouden we?
Om het feit dat hubbie altijd ná het eten thuiskomt om zichzelf een hoop stress te besparen; klieren onder het eten en mét het eten, ijskoude erwtjes en een langzame eter die er nog zit als de keuken alweer blinkt.
Om het feit dat ik wel eens alleen ga stappen met vriendinnen en mezelf heerlijk oplaad op de dansvloer. Alleen? Nee hoor, met 150 anderen, alleen staan die stil. En bai de wee; what you see is what you don’t get.
Om het feit dat er regelmatig single vrouwen of single mannen hier de poort binnenkomen voor een bak koffie. Tja, ik kan er ook niks aan doen dat één op de drie huwelijken stukloopt. Onze vriendenkring zou danig slinken als we de singles zouden schrappen….
Of zou het om het feit zijn, dat mensen gewoon niks beter te doen hebben dan luisteren naar oeverloos geroddel, geklets en ongegrond gissen naar wat er hier wel eens fout zou kunnen zitten? Of gaan. Of is gegaan. Of zou kunnen gaan. Asjeblieft zeg…..
Ik wil er voor de rest ook geen woorden aan vuil maken. Net zo min als ik de vuile was van anderen buiten hang; daar heeft niemand iets mee te maken.
Met een glimlach op onze gezichten beginnen Schat en ik aan het toetje. Of dat toetje fout of goed is, laat ik geheel aan andermans fantasie over.
Daar zijn sommigen héél kundig in.
