Elke dag komt ze langslopen, ons paadje op en af, zo’n vijf keer heen en weer. Onze helling is iets minder steil dan die van haar, dus na de eerste klim vanuit haar huis, voltooit ze de rest van haar beweging vanaf ons huis. Wij hebben halverwege een stoeltje voor haar neergezet, zodat ze even kan uitrusten. Ze is er heel verguld mee en vertelt aan iedereen die bij haar langskomt en naar het waarom van het stoeltje vraagt, dat het er speciaal voor haar is neergezet.
We komen haar regelmatig tegen op de weg. Hoewel ik soms even zucht als ik haar zie omdat ik meen haast te hebben, stop ik toch altijd even voor een praatje. Dat is nog het enige dat er voor haar bestaat. Een heel klein beetje aandacht en tijd, want ze weet dat dit tegenwoordig schaars is geworden.
“Niemand heeft meer tijd voor een oud mens,” zegt ze dan. En zij heeft te veel tijd. En pijn. Niet zozeer de fysieke pijn van haar versleten lichaam vindt zij het ergste. Het is de pijn in haar hart die haar doet wensen om zo spoedig mogelijk ‘meegenomen’ te worden.
Ze groeide op begin jaren dertig, in de jaren die vooral getekend waren door de overgang van de ene dictatuur van Primo de Rivera naar die van ‘Generalisimo’ Franco. Er heerste grote armoede en honger (échte honger!). Scholen heeft zij in haar jeugd weinig van binnen gezien; er moest gewerkt worden. Soms liepen ze met de hele familie ruim vijftien kilometer, op zelf gevlochten ‘alpargatas’, naar een graanveld dat met de hand geoogst moest worden. Om dan na een hele dag hard werken weer terug naar huis te lopen, met een minieme hoeveelheid voedsel in de buik, net voldoende om niet van de honger om te komen. Dertien, veertien jaar was zij toen.
Ik vertel deze verhalen door aan mijn 14 jarige zoon, net zoals ik in mijn jeugd ‘de kindertjes in Afrika’ om mijn oren geslingerd kreeg als ik mijn bord niet leeg at. Hij luistert daar natuurlijk met dezelfde ergernis naar, neem het hem eens kwalijk.
Onze gastblogster Lies Wajer vertelt over het zware leven en de grote lasten van haar oude en gepijnigde buurvrouw, Isabel. Lies woont in Andalusië (Spanje) en schrijft op haar blog hondaluza.com over haar ervaringen van alledag. ‘Isabel’ is een verhaal in vijf delen, waarvan volgende week het tweede deel verschijnt.
