Sinds hij kan lopen, is mijn zoon min of meer vergroeid met zijn voetbal. Hij is gék op die sport. Hij ademt het, zijn slaapkamer hangt helemaal vól met posters en zijn grote droom is natuurlijk prof worden. Dat alles heeft hij zéker niet van mij. Ik haat voetbal.
Toen hij verkondigde dat hij op voetbal wilde, heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik geen ‘soccermom’ ben. Ik zal niet aan de kant staan juichen in de kou/regen/sneeuw/zon/vroegte. Ontaarde moeder als ik ben.
Gelukkig zijn de sportvelden op fietsafstand, waardoor hij twee keer in de week zelf kan gaan trainen .
Pixabay.com
Begrijp me niet verkeerd, ik doe (bijna) alles voor mijn kroost en ik ben echt wel één keer gaan kijken hoor. Ik was die moeder die aan de kant stond, in het begin met haar ogen dicht. Ik zag door mijn wimpers dat ze mijn kind tackelden, omver duwden, elleboogjes gaven en ik werd ineens BLOEDfanatiek! Hoe durfden ze aan mijn kind te komen! Nu kom ik ook nog eens uit Brabant, dus je kunt je wellicht voorstellen hoe dat ging. Naast mijn aversie van die sport, is het ook uit een soort zelfbescherming dat ik maar niet meer ga kijken.
Nu zit mijn kind al een jaar in een team dat alle wedstrijden verliest. Alle wedstrijden… Deen, overdrijf je niet een beetje?
Neen.
ALLE wedstrijden.
En dan niet met 2-0, nee, ze verliezen dik. Met scoren in eigen doel enzo. Ik heb mijn zoon in de loop der tijd zien inkakken. Hij vindt het vreselijk om telkens te moeten verliezen. En ik vind het steeds lastiger worden om hem elke keer op te moeten peppen met een speech over doorzettingsvermogen, karakter tonen, moed, niet opgeven etc. etc. Na de zoveelste keer weet ik ook niet meer wat ik moet zeggen.
Maar: met elk gesprek dat we hierover hebben, groeit mijn respect voor deze bijna puber. Ik ben zó trots op hem, dat hij maar doorgaat, ook al doet het hem zeer. Zijn team laat hij niet in de steek, iets wat hij zo belangrijk vindt geeft hij niet op omdat het tegenzit.
Wat ik hem en zijn team gun, is een glorieuze overwinning. Nog dit seizoen. Zo niet, dan zal ik een trofee laten maken voor al die jongetjes. Waarop zal staan: ‘Winnaar! In het tonen van moed, doorzettingsvermogen en veerkracht.’
Met talrijk verliezen leert hij zulke waardevolle lessen in het leven. Ook al denkt hij nu zelf van niet. Ik geloof dat ik veel van hem kan leren…
#winning
haha hoe grappig!!
Ik heb altijd geroepen ” Voetbal zijn MANNENZAKEN” Lang lukte dit….
Maar oh stiekem is het best gaaf.
Mijn kindje heeft leren Keepen door met 20 – NUL afgedroogd te worden en nog steeds baggert hij rond als een varken in de modder, gewoon gelukkig te wezen!!
En ach de geur van vers modder, gras en de rode koontjes na een koude training maken die verdomde grasvlekken-die-je-er-vooral-niet-uit-krijgt was te pruimen.
Laat hem in de zomer een een knvb trainings driedaagse doen, super leuk en zo krijgt hij vast meer kans om ook eens te winnen!! das pas een beloning
Oh dát is een verdomd goed idee! Waar vind ik dat??