Dat tijden veranderen en dat je met de tijd mee verandert lijkt, als je jong bent, gesneden koek.
Hoe vaak heb ik in mijn jeugd niet meewarig gekeken naar mijn ouders, die krampachtig probeerden vast te houden aan de hun bijgebrachte tradities. Star en ouderwets waren ze.
Hoe anders is het nu eigenlijk? Nu ik zelf, in de dubbele betekenis van het woord, ouder ben geworden? Hoe soepel ga ik mee met de tijden van nu?
In sommige opzichten doe ik mijn best. Zo kan ik aardig goed meekomen op de iPad van mijn puberzoon, voel ik me thuis op internet. Ik blog, twitter en zit op Facebook, iets waar veel vrienden van mijn leeftijd echt niet naar omkijken. Ik lees dagelijks online Nederlandse kranten en kijk naar het Spaanse nieuws op tv. Ondanks mijn afgelegen woonplek ben ik redelijk bij de tijd te noemen.
Maar bij een aantal huidige veranderingen zou ik graag in ‘mijn oude tijd’ willen blijven. Ik heb, wellicht gehinderd door mijn ouderwetse fatsoensnormen, erg veel moeite met de nieuwe schreeuwcultuur, het ‘ik-mag-altijd-zeggen-wat-ik-wil-want-ik-ben-altijd-verontwaardigd-en-hoe-ik-het-wil-zeggen-is-mijn-goed-recht’ geblaat.
Nee, dan die oude schreeuwcultuur, die was meeslepend, die leek tenminste nog ergens over te gaan. Althans dat was toen onze illusie. Neem nou Bob Dylan’s “The Times They Are A-Changin’” en hoe belangrijk dat lied in mijn tijd was. Het lijflied waarmee ons afzetten tegen die oudere ingedutte generatie waartoe wij vonden dat onze ouders behoorden. Het was hoog tijd voor verandering.
Maar ik lees de tekst nog eens en vraag me af of dit nu niet ook voor mij opgaat.
“Come mothers and fathers throughout the land,
And don’t criticize what you can’t understand,
Your sons and your daughters are beyond your command,
Your old road is rapidly agin’,
Please get out of the new one, if you can’t lend a hand,
For the times they are a-changin”
Daar sta ik dan ineens, aan de andere kant van de lijn, schande te roepen en te mopperen op de nieuwe schreeuwcultuur van in mijn ogen veel te snel chargerende, onopgevoede, egoïstische, door en door verwende postpubers. “De verharding van de samenleving!” roep ik. Ik word dan, al dan niet terecht, weer tot nadenken gedwongen door jongere mensen die het daar niet mee eens zijn of wijzen op het feit dat de samenleving altijd al hard was. Misschien hebben ze gelijk en kwam dat lawaai alleen maar niet altijd zo luid alle huiskamers binnen…
Bob Dylan performing at St. Lawrence University in New York. Taken on 26 November 1963, author unknown. Bron: commons.wikimedia.org
