Om de twee weken verschijnt op woensdagmiddag een deel uit de verhalenreeks ‘De verhalen van Noor’.
Noor is een jonge meid van 19 jaar. Ze zit in de tweede jaar op de UvA en studeert biologie. Drie maanden geleden heeft Noor – tijdens een bruiloft van een vriendin – Adil ontmoet. Ze raakten in gesprek. Een week later hadden ze een relatie.
Lees wat hieraan vooraf ging: Noor (deel 3)
“Salam, Noor, hoe was je dag?” Haar moeder groette haar, maar besteedde verder geen aandacht aan haar. Ze negeerde haar moeder en rende naar boven. De geur van de heerlijke gerechten die haar moeder had voorbereid, probeerde haar nog te omhelzen.
Ze negeerde het. Ze negeerde haar moeder die in een pan harira zat te roeren. Ze negeerde haar vader die op de bank zijn nieuwe smartphone probeerde te doorgronden. “Noor, kom eens! Hoe kan ik een nummer opslaan?” Ze negeerde haar kater die blij was haar te zien. Mauwend en kopjes gevend probeerde hij haar aandacht te trekken.
Ze trok met een knal de deur van haar slaapkamer achter zich dicht. “Focus, Noor!” fluisterde ze tegen zichzelf. “Focus! Wat is er gebeurd? Wat … maar waarom? Hoe? Wat nu? Hoe verder?” Overspoeld door haar vragen en schuldgevoel lukte het haar niet helder na te denken. Laat staan alles helder voor haar geest terug te halen.
“Geef je eer niet weg tot je getrouwd bent,” had haar moeder gezegd. “Alle jongens willen maar één ding,” hoorde ze haar tante zeggen. “Vind een goede jongen met je benen over elkaar,” had haar oma gezegd.
’s Nachts om 2:35u “Hoi schat. Ik kan niet slapen. Het spijt me. Dit had niet mogen gebeuren. Mag ik je bellen?”
Ze smeet haar telefoon zó hard tegen de muur dat ie uit elkaar viel.
Dit moest ze alleen doen. Niemand die haar zou begrijpen. Niemand die haar kon steunen. Die akelige eenzaamheid. Al drie dagen nu. Al drie dagen had ze zich opgesloten in haar kamer. Maar ze was vastberaden het hier niet bij te laten zitten.
Een vrouw achter de balie begroette haar. Aangifte. Verkrachting. Mee naar zijn huis? Lastig qua bewijslast. Teleurgestelde vrouwen deden regelmatig een aangifte. Zo voorkwamen ze dat de ex bijvoorbeeld zijn kinderen kon zien. De politieagent keek haar droog aan en ze: “In jullie cultuur gebeuren dit soort dingen vaker. Maar uiteindelijk gaan jullie toch niet scheiden. Het heeft weinig zin.”
Noor bleef apathisch op de stoel zitten. Alsof ze in een scene van een onwerkelijke film zat. Ze kon nog niet bevatten dat dit echt gebeurde. Dat de politie haar verhaal niet geloofde.
Ineens drong het tot haar door. Haar aanstaande nam haar mee onder valse voorwendselen en verkrachtte haar. En de politie gelooft geen woord van wat ze net vertelde. De verbittering greep haar naar haar keel. Vulde haar buik met haat. Haar knokkels werden wit van de woede en de spanning.
“We zouden naar de film gaan. Hij nam me mee naar een woning van z’n vriend. Voor ik het wist zat ik in zijn wurggreep. Hij was snel. En sterk. Ik kon niets tegen hem beginnen. Ik heb pijn in mijn buik. Hij was ruw, deed me pijn.” Ze vertelde stap voor stap wat er gebeurde. Deed haar broek open en omlaag om de rode bloed uitstortingen te laten zien.
Maar die waren nergens te zien. Geen enkel spoor van de verkrachting. Geen rode plekken. Geen gescheurd slipje…. “Maar … maar.. ik weet het zeker…”
Wil je weten hoe het afloopt?
Notitie in je agenda: woensdag 6 april het laatste deel van ‘De verhalen van Noor’!
Lees hieronder de vorige delen:
Deel 1
Deel 2
Deel 3
