bron: pixabay
Ik heb sinds een jaar -heel luxe- een hulp in de huishouding.
Ze komt om de week. De ene week werk ik dertig uur, de andere vierentwintig. De lange weken komt ze. En neemt ze me heel veel werk uit handen.
Ik ben echt niet zielig en/of overlopende of zo, maar het huishouden kwam gewoon behoorlijk mijn strot uit.
Ik deed het volledige huis altijd op donderdagmiddag. Als ik uit mijn werk kwam, als mijn weekend begonnen was, ging ik zwaar aan de bak. Pledgen, zuigen, dweilen, opruimen, wassen en drogen. Tegen de tijd dat het eerste gezinslid thuiskwam, lag ik nét, met een rooie kop, nadampend en met zweet in de bilnaad op de bank met een kopje thee bij te komen van al het schoonmaakgeweld.
Meestal houdt zo’n spic en span huis niet erg lang stand. Al vrij vlot nadat de dweil weggezet is, kotst de poes vrolijk voor het eerst op het laminaat, gooit dochterlief nog even haar halve garderobe in de wasmand en spettert mijn echtgenoot er lustig vet op los, al kokende.
Het huishouden is zo ongeveer het ondankbaarste wat je kunt doen.
Er is nooit iemand die tegen me zei: nou Klief, wat heb je toch weer lekker schoongemaakt. Wat is het toch fijn om elke week in een schoon huis te komen. En wat heerlijk dat ik niets hoef te doen.
Ik weet dat manlief het waardeerde, dat ik alles alleen deed.
Het samen doen, was namelijk echt geen optie. Manlief komt redelijk tot zeer naar de kleute uit zijn werk, elke dag. Zijn rug is behoorlijk versleten, hij heeft nog steeds restverschijnselen van een hernia van ruim vier jaar geleden. Hij werkt meer dan fulltime. Ik niet. Wat moet ik dan doen? Hem verplichten mee te helpen?
Hou ‘es op. Ik ben behoorlijk geëmancipeerd, maar dat vond ik echt te ver gaan.
Maar na het ruim vier jaar alleen te hebben gedaan, kwam het ook wel écht mijn strot uit.
En dus huurden we hulp in. Het mooiste is nog dat ze komt als ik aan het werk ben. Want als ik wél thuis ben, ga ik meehelpen en dat was nou juist niet de bedoeling. Dat hebben we ook meteen zo afgesproken. Ze mag komen wanneer het haar uitkomt. Ik wil alleen wél even weten van te voren op welke dag. En ik wil niemand zien als ik thuis kom. Ik wil alleen Mister Proper ruiken.
Ik ben nog blijer met haar dan met een nieuw paar schoenen.
En dat wil wat zeggen.
Oh ja, heerlijk is dat wanneer je het huishouden voor een groot deel uit handen kunt geven, hè? In mijn rijke tijd heb ik ook een huishoudelijke hulp gehad. Ik werkte toen meer dan fulltime én had/heb een teringhekel aan het huishouden.
Als het goed is, breken bij mij eind dit jaar opnieuw wat rijkere tijden aan en ik zit er over te denken om dan weer een hulp te nemen; in ieder geval eens per maand voor het échte poetswerk maar liever nog eens per 2 weken. Ik kan me er nu al op verheugen. 🙂
Ik snap je he-le-maal! Het is een ongekende zaligheid en luxe. Aan het werk zijn, wetende dat je thuis komt in een schone hut. Ik word er oprecht elke keer weer blij van. Ik gun het jou ook weer!
ja, in jouw geval wil dat inderdaad wat zeggen. 🙂 Ik heb ook tweewekelijks vier uurtjes hulp. Ik werk ruim 33 uren per week op 4 dagen tijd, vrij op woensdag. En dan komt ze, om de twee weken dus. De ene week poetsen we samen, vind ik gezelliger dan alleen en vooral motiverender en de andere week doe ik het met een Franse slag. Ik heb het poetsen niet uitgevonden (en het opruimen nog minder)
Oh nee, dat samen doen zou niets voor mij zijn. Ik maak liever alleen schoon, gaat veel sneller nl. En daarbij: ik wil niet zien hoe zij het doet. Ik ben een kritisch mensch en zou er alleen maar onrustig van worden. Het resultaat is prima, ik ben elke keer blij. Laat mij het maar niet zien, hoe het tot stand komt 😉
ik zou precies hetzelfde hebben.