11 september 2001 ergens rond 15 uur. Ik zit in de tram naar huis. Ineens gonst er een gerucht door de tram: ‘Er is iets gebeurd in Amerika,’ maar niemand weet precies wat. Eenmaal thuis doe ik de televisie aan en die zet ik niet meer uit totdat ik ‘s avonds naar Saturday Night Fever in het Beatrixtheater ga. Mijn vriendje zal die avond voor het eerst de hoofdrol spelen maar tot een uur voor aanvang zijn ze er niet zeker van of ze de show wel door kunnen laten gaan.
Uiteindelijk mag hij toch spelen. Het is een vreemde gewaarwording, het decor met de twin towers nog op de achtergrond, terwijl ik de hele dag beelden heb gezien van vliegtuigen die in die torens vliegen.
Ineens zijn we allemaal bang voor terroristen. Al Qaida/Bin Laden; hele organisaties die het plots op ons voorzien hebben. Aanslagen waren tot dan toe iets voor landen ver weg, of tenminste: dat leken ze. Als je echter op Wikipedia de lijst van terroristische aanslagen in de 20e eeuw bekijkt, kun je zien dat terrorisme ook vóór die tijd al veel dichterbij kwam. Ja natuurlijk, 11 september was ‘groots’, meerdere vliegtuigen tegelijk, maar hoe kan het dat dit ons zoveel meer banger maakte dan bijvoorbeeld al die eerdere aanslagen in Parijs? De macht van de media? Was het gewoon mijn leeftijd? Had Michael Moore gelijk met zijn Fahrenheit 9/11?
Inmiddels is het bijna vijftien jaar later, zijn we een fors aantal terreuraanslagen en vele slachtoffers uit verschillende landen verder. Nu een aanslag in Brussel, vrij dichtbij, maar ik reageer anders. De tv gaat niet meer aan. Ik volg niet meer alles wat er te volgen is. Die ene gezamenlijke onbekende vijand is er niet meer. Er heerst verdeling: Wel steun betuigen, niet steun betuigen, wel alles volgen, niet alles volgen. Welke aanslag krijgt de meeste aandacht? Gaat dit ook in Nederland gebeuren? Wat gaan we eraan doen om dit te voorkomen? Moeten er nog strengere veiligheidsmaatregelen genomen worden? Angst is gezond, nee angst maakt juist alles stuk.
Is social media de oorzaak van deze verdeling? Of horen we dankzij social media juist eindelijk alle stemmen? Wat doet de reguliere media? Waar ligt de grens tussen sensatie zoeken/willen scoren en eerlijke verslaggeving?
‘Belangrijk nieuws’, wat ís dat eigenlijk? Waarom is het zo belangrijk dat wij precies weten wat er van minuut tot minuut is gebeurd? Wat kunnen wij met die informatie? Willen wij dat überhaupt wel weten? Brengt het mij iets om altijd angst te hebben? Worden we gelukkiger als alles nog meer bewaakt wordt?
Ik was ooit in Nairobi in een hotel. Daar stond op iedere verdieping
een bewaker met een geweer. Denk je nou echt dat ik me daardoor veiliger voelde? Los van of die bewapende bewakers nou wel of niet ‘nodig’ waren, willen wij niet allemaal gewoon vrij zijn en in vrede leven? Met te veel wantrouwen wordt dit vanzelf onmogelijk.
Ondanks alle negativiteit, terechtwijzing, schokkende oordelen en sensatiezoekerij zag ik ook iets moois op social media na de aanslagen in Brussel. Dat is dus wat mensen doen als ze echt dichtbij zijn: ze doen wat ze kunnen.
Raak blog.
Dank je Mrs. T.