Sommige mensen hebben het nu eenmaal; de bewaarziekte. Wat mij betreft heeft alles een houdbaarheidsdatum. Wanneer een item in mijn huis stuk gaat, kijk ik eerst of ik het kan fixen en of het überhaupt de moeite waard is óm het te repareren.
Is een apparaat/gebruikersvoorwerp/kledingstuk/schoeisel opgebruikt, dan gaat hij zonder pardon de afvalbak in (wel in de goede natuurlijk, recycle!) Alles wat ik een tweede leven kan geven doe ik, maar soms moet je gewoon afscheid nemen en doorgaan. (Lees: internet afstruinen voor iets nieuws.)
Ik ben een tijdje geleden in het opruimboek van Marie Kondo gedoken. Haar motto is; ‘If it doesn’t spark joy, throw it out’. En dan een heel boek wat daar over gaat, en weer plek inneemt op de boekenplank. Ik ken wel wat mensen spullen die ik aan de kant van de straat zou willen smijten. ‘Zo! Ja! Dat stond in dat boek! Nou doei he!’
Pixabay OpenIcons
Het programma “Mijn leven in puin” fascineert mij dan ook mateloos. Ik verbaas me altijd over hoe het zo ver heeft kunnen komen. Zo’n huis, helemaal vol met troep, en dozen en allerhande andere rommel die een mens gewoon weg moet mikken. Lieke en haar elfjes komen dan langs en tadaa: het huis wordt opgeruimd. Maar het is schrijnend om te zien wat voor een lijdensweg die mensen afleggen tijdens het ruimen. Ik vraag me elke weer af wat mensen beweegt om al die ballast te verzamelen. Er is dan toch totale chaos in dat hoofd? Of is het de angst dat ze het misschien op een dag toch weer nodig hebben en misgrijpen?
Nee, ik geloof in op is op. En ik pleit voor duurzaam shoppen. Ik merk dat bijvoorbeeld mijn koekenpannen die ik heb gekocht bij die ene goedkopere winkel, nu alweer aan vervanging toe zijn. Het gaat net allemaal iets sneller kapot dan nodig is.
Wanneer we vaker duurzaam zouden inkopen, is er minder nodig van alles. Het klinkt logischer om een wat duurdere, maar kwalitatief betere -vul in- aan te schaffen, gewoon omdat het een langere levensduur heeft. We dragen dan bij aan minder troep, een beter milieu en uiteindelijk ben je goedkoper uit.
Dat boek van Marie Kondo heb ik trouwens in de kachel geflikkerd. Lekker duurzaam fikkie stoken!
