Ik vind ergens binnen wandelen zonder kloppen ronduit onbeschoft.
Pas geleden had ik weer zo’n ongemanierde vlerk. Ik was in mijn onderzoekskamer met een mevrouw die slechts gekleed was in rok en bh, en zat wratjes aan te stippen met stikstof. Out of the blue stond ineens tegenover ons, een mij onbekende dame. Ik vloog uit mijn stoel en vroeg Jane Doe wat ze in in mijn kamer deed?
Ze bleek van de wijkverpleging te zijn en kwam in het kader van een één of andere flutactie een zakje snoeptomaatjes brengen. Jane verontschuldigde zich door te vertellen dat ze nog nooit bij ons in de praktijk was geweest en de weg niet kende.
Ik vertelde haar op mijn beurt hoogst verbaasd te zijn dat ze iets dat zonder enige twijfel een balie was, zomaar voorbij was gelopen. ‘U kunt toch wel verzinnen dat bij huisartsen de privacy nogal hoog in het vaandel staat?’ vroeg ik. Mevrouw snoeptomaat werd net zo rood als de meegebrachte groente, legde een zakje op de balie, droop af en mompelde ‘Sorry’.
Misschien was ik wat hard, maar het was absoluut niet de eerste keer dat er zoiets gebeurde en ik was het spuugzat.
Het barst bij ons van de onopgevoede mensen.
Er zijn ook mensen die wél kloppen, maar in diezelfde nanoseconde meteen de deur maar opengooien. Ik heb van mijn moeder geleerd eerst even af te wachten tot je ‘binnen!’ of iets van gelijke strekking hoort.
Eerst probeerde ik het door mijn deur op slot te doen als ik een patiënt binnen had. Maar dat hielp amper. De deur kregen ze niet open, maar men ging gewoon maar heel irritant door met kloppen. Of er werd een paar keer ‘joehoe’ of iets dat daar op leek geroepen. Of ze bleven aan de deurklink rammelen. Erg vervelend als je net in iemands vagina staat te turen of wanneer je zojuist een naald in een bil hebt gestoken. Het leidt nogal af namelijk.
Dus heb ik sinds een aantal maanden een knalrood A4-tje met daarop ‘Ik heb een patiënt binnen, zou u ons svp niet willen storen?’ over mijn deurklink geplakt als er iemand binnen is.
En dan nóg zijn er mensen die toch gewoon gaan staan kloppen. En dan niet als ze een hartinfarct staan te krijgen (want dan vind ik het oké) maar gewoon: omdat ze hun verwijsbriefje op komen halen of zo.
Mijn volgende stap is de deurklink onder stroom zetten.
En mocht dát niet helpen, dan wil ik een drukknopje op mijn bureau. Als ik dan weer gerommel aan die deurklink hoor, dan geef ik een hengst op die knop, dan schuiven er twee panelen in de vloer uit elkaar en flikkert degene die het in zijn of haar botte harses haalde tóch te rammelen aan de deurklink, in een bak water met hongerige krokodillen.
Ik zie helaas gewoon geen andere mogelijkheid.
Jammer dan van die eed van Hippocrates.
Gebeurt dat echt zo vaak?!! Raar
Je wilt het niet weten, elke dag is het weer raak bij ons.
Geweldig weer!?
Ik opteer voor de krokodillen. Boertige mensen toch.
arme krokodillen…