Leela’s spreekbuis: “Opa”

5 april 2016 door Turanga Leela

Naar aanleiding van de oproep bij één van mijn vorige blogs zijn er inmiddels meerdere verhalen op het redactieadres binnengekomen. Stuk voor stuk mensen die graag hun verhaal in de openbaarheid zouden willen vertellen maar om zeer begrijpelijke redenen wél volledig anoniem wensen te blijven. Voor die wens heb ik alle respect en dat is waarom ik als spreekbuis wil fungeren voor juist deze mensen. Zowel de moed om openlijk te vertellen wat er gebeurd is, als ook de kracht om na het gebeurde tóch weer op te staan en het leven goed te leven, is bewonderenswaardig.

De navolgende tekst is het verhaal van een achtjarige, wiens vertrouwen in de mensen en de wereld door opa in één klap kapotgemaakt werd.

Dank aan en een warme omhelzing voor de auteur.
 

Opa

 Zo’n dertig jaar geleden leerde ik om alleen mijzelf te vertrouwen.
Ik was acht jaar. Ik huppelde door mijn onbezorgde leventje. Zowat dagelijks danste ik in mijn eentje de route naar het huis van opa en oma. Dat kon toen nog, zonder aangereden of ontvoerd te worden. Daarbij was het dorp klein en de sociale controle groot.

Bij opa en oma kon ik uren puzzelen. Ik kon een hele middag naar de vlammen in de open haard staren en tussendoor liet ik mij verwennen door oma en haar zelf gebakken koekjes.
En als ik bij opa wilde zijn, hoefde ik alleen maar naar de bijkeuken te gaan. Daar zat opa altijd. Naast zijn kratje bier, zijn flessen jenever en zijn gele pakjes Laurens sigaretten.

Opa kon mooie kwajongensverhalen uit zijn jeugd vertellen en ik smulde daarvan. Ik zat op een grote rode bank en mijn opa zette zijn avonturen luister bij door middel van grote armgebaren, gepor in mijn zij of enorme schrikmomenten. Heerlijk vond ik het. Mijn leven was een aaneenschakeling van onbezorgde vreugdedansjes.

En toen vertelde opa zijn eerste ervaringen met meisjes. In geuren en kleuren, alsof hij het over belletje trekken bij de schooldirecteur had. Hij deed het overkomen alsof het volkomen normaal was om tegen een achtjarig kind seksuele verhalen te vertellen. Hij had dezelfde walm van nicotine en alcohol over zich heen. Alleen stonden zijn ogen anders. En hij ademde zwaarder dan normaal.

In eerste instantie dacht ik dat hij mij wilde laten schrikken. Of dat hij mij in mijn zij wilde porren. Maar hij plaatste zijn hand tussen mijn benen en begon te wrijven. In een reflex duwde ik zijn hand weg. Ik kneep mijn benen zo hard als ik kon bij elkaar en verstijfde.

Daarna zag ik mij liggen. Als in een film. Acht Jaar onschuld op een rode bank met een oude man over mijn lichaam heen gebukt. Bejaarde armen die hardhandig probeerden mijn benen uit elkaar te krijgen en een stem die zwaar, schor en donker was. Ik was uit mijn lichaam getreden. Dissociëren heet dat. Een overlevingsmechanisme dat intreedt tijdens een traumatische ervaring.

Opa stopte.
Hij stak een sigaret op, sloeg een paar glazen jenever achterover, mompelde iets in mijn richting en strompelde het huis uit. Op naar de kroeg, naar alle waarschijnlijkheid.

Ik weet niet hoe lang ik op de rode bank heb gelegen.
Wel weet ik dat ik, toen ik eindelijk opstond, alle onschuld verloren had.

En sindsdien weet ik het zeker: je kunt niemand vertrouwen, behalve jezelf.

Heb jij in het verleden te maken gehad met misbruik, mobbing of seksuele intimidatie en zou jij ook heel graag je verhaal in het openbaar willen vertellen, maar ben je bang voor herkenning? Stuur ons je verhaal op redactie@hoevrouwendenken.nl en wij zorgen ervoor, dat het geheel discreet én geanonimiseerd via Leela’s spreekbuis-account gepost wordt. Leela zal duidelijk maken, dat het om een ingezonden stuk gaat, maar jij blijft geheel anoniem, beloofd! Je krijgt vooraf altijd een bericht met een voorbeeld van hoe je verhaal op HVD zal verschijnen en informatie over de verschijningsdatum.