Ja ja, we worden allemaal een dagje ouder… elke dag weer. Na een weekend als dit – zijn ook weer twee dagen – realiseer ik me dat maar al te heftig.
Afgelopen vrijdagavond was het sinds lange tijd dat wij, de Dinnen, ons in het feestgedruis hebben gestort. Het was weer even wennen, gek is dat hè…Gelukkig was het wennen snel over en was het ook zo weer kwart voor vier….ach, moet kunnen voor een keer en morgenvroeg neemt Schat de honneurs waar (*kucht*).
Een blik in de spiegel laat me vermoeden dat ik écht eerst koffie nodig heb en de rest van de dag laten we het maar even blanco. De zaterdag maar eens rustig de revue laten passeren en vanavond maar eens lekker vroeg naar bed.
Totdat een sms met twee woorden me aan het twijfelen brengt; “vanavond borrel?” Ach, als het gisteravond al zo gezellig was… Schat gaat aan het werk thuis dus wat moet ik dan? Aan de 64e wasmand strijk beginnen? Administratie heb ik gister gedaan en die kaartjes kan ik morgen schrijven, hetzij wellicht met minder vaste hand.
Nog even dan. Heel even. Een afzakkertje en op tijd weer weg. Beloofd.
En wéér wordt het half vier. Met een imposante dreun verlaat ik de kroeg: daar waar eerst de terrasdeuren wijd uitnodigend open stonden, hebben ze er alvast onopvallend eentje dichtgedaan. En natuurlijk loop ík daar tegenaan, tegen die ene. Niks aan de hand, gewoon doorlopen, hè…
Naar huis wandelend – wat is het heerlijk stil op straat – voel ik toch even aan mijn voorhoofd en jawel, net boven mijn wenkbrauw zit een flink ei. En ook mijn lip voelt wat raar aan. Met een giechel in mijn keel wandel ik verder en bedenk ik dat mijn relatie met glas toch wel heel intens was dit weekend. Niet alleen in de zin van de inhoud van het glas zijnde gerstenat. Zelfs halfopen deuren krijg ik nog niet ingetrapt…
Is het nog wel verantwoord om op deze leeftijd uit je dak te gaan? Afgezien van de lichamelijke gevaren heb ik de afgelopen twee avonden weer de nodige horrorverhalen mogen aanhoren over relaties, zorgrecht, eenzaamheid, financiële en andere nood; allemaal van wildvreemde jongemannen, zo à la 30. Stort je hart maar uit! Kom maar bij mama! Staat wellicht op mijn voorhoofd geschreven…o nee, daar zit nu dat ei.
In mijn poging om de positieve instelling en de hang naar de eeuwige jeugd ook na twee zware avonden te behouden ben ik vanmorgen na een blik in de spiegel tot de volgende conclusie gekomen: Het ei was weg, slechts een lichte zwelling op het voorhoofd en bovenlip herinnert nog aan De Dreun.
En laat die zwelling nou net genoeg zijn om de huid strak te trekken en de eerste rimpels te verdoezelen. Ik heb helemaal geen lifting dagcrème nodig en al helemaal geen botox; af en toe een keer flink met je hoofd tegen een glazen deur lopen en je ziet er tien jaar jonger uit. Echt.
Echt tranen van het lachen hier.