Vorige week was er een redactieborrel van HoeVrouwenDenken en HoeMannenDenken. Het beloofde gezellig te worden en ik had er extra veel zin in omdat ik nog niet iedereen had ontmoet. Daarnaast was ik ook wel toe aan een avondje uit.
Hooggehakt en met een glimlach stap ik de kroeg binnen; een uur later dan afgesproken, maar dat is hip, heb ik me laten wijsmaken. Zoals gewoonlijk scan ik bij binnenkomst alle gezichten en héél even blijft mijn blik hangen bij een onbekende man. Hij staat bij de heren van HMD en na iedereen begroet te hebben stap ik op hem af. Voor ik mezelf kan voorstellen, grijpt de man mijn hand vast en stelt zichzelf voor: “Hi, ik ben Freek!”
Terwijl er door mijn hoofd schiet dat zijn stunteligheid best schattig is, overvalt hij me met een stevige omhelzing. Waarom brengt dit me nou van mijn stuk, vraag ik me af. Dat is niet iets dat mij vaak overkomt. Natuurlijk laat ik dat niet merken, want ik heb de reputatie van een ijskonijntje hoog te houden.
De hele avond kletsen we over honderdduizend dingen en ik zie mensen naar ons kijken als we uitbundig staan te schaterlachen. Ik kom zelden iemand tegen met hetzelfde gevoel voor humor en ik betrap mezelf erop dat ik met een domme smoes zijn nummer vraag. Tijdens mijn toiletbezoekjes kijk ik mezelf in de spiegel aan en vraag ik me af, waar ik eigenlijk mee bezig ben. Val ik nu als een blok voor een van de broertjes van HMD ? We hebben de kastelein al drie keer weten te overtuigen om nog één laatste ronde te doen, maar dan gaat toch echt het licht aan.
Alsof het vanzelfsprekend is loopt Freek met me mee naar de auto, waar we nog even kletsen voordat ik dan echt naar huis vertrek. Later in bed lig ik nog wat op mijn telefoon te spelen en laat de avond nog even een keer door mijn hoofd gaan. Ik vind het ergens jammer dat Freek mijn stukjes op HVD gelezen heeft; ik ben nu namelijk geen blanco blad meer voor hem. Geen koele vamp die speelt met de prooi. Hij weet al dat ik een mens ben, met gevoelens en zo. En in die vlaag van verstandsverbijstering doe ik iets dat ik normaal nooit zou doen. Ik neem het initiatief…
Fuck! Hij is nog wakker! Hij leest me meteen! Gaat hij reageren? Wat denkt hij wel niet van me. Nu vindt hij me vast een wanhopig wijf. Zoveel dingen schieten door mijn mijn hoofd. Ik gooi mijn telefoon aan de kant want ik wil zijn reactie niet lezen. Ik heb mezelf wel weer genoeg voor schut gezet vandaag. Ik deal hier morgen wel mee…
O, help. Pas nou toch op. Hier komen HMD -HVD-kindjes van.
Da’s toch geweldig? Dan kunnen we over een jaartje of drie-vier beginnen met HoeKinderenDenken!
Hoo hoe loopt t nou af??