Pixabay
Mijn zoon wordt bijna twaalf. Een ware puber in wording. En er is in de afgelopen tijd blijkbaar iets verschoven in onze relatie. Ik kan hem nu voor schut zetten. Wow!
Niet alleen geeft hij mij onbewust met deze wetenschap enorm veel macht (gheghe) maar verzeilen we allebei af en toe in bijzonder gênante situaties.
Die situaties zullen naar alle waarschijnlijkheid toenemen omdat ik ben begonnen als “overblijfmoeder” op de school van mijn kinderen. We negeren elkaar op basis van zijn instructies vakkundig. Ik, omdat ik van hem houd en zijn positie in z’n enorme vriendengroep respecteer (terwijl ik eigenlijk alleen maar mijn armen om hem heen wil slaan om hem plat te knuffelen). Hij om de simpele reden dat ik zijn moeder ben. Dûh!
Laatst gebeurde er dit tijdens het boodschappen doen met de auto. Ik zie mijn zoon, al uitslovend met zijn vrienden op het stoepje naast het trapveldje. Ik laat de auto langzamer rijden, tot ik pal naast ze sta. Het raampje zakt langzaam naar beneden.
Nonchalant doch stoer steek ik mijn elleboog uit het raam als in een gangsterfilm. En dan, net wanneer hij me in de gaten krijgt, roep ik op mijn aller enthousiasts “HOI, JONGEN!” en zwaai uitbundig naar hem. Het raampje laat ik weer rustig dicht gaan terwijl ik langzaam optrek en het meest verblufte gezicht van mijn tienerzoon in twaalf jaar zie veranderen tot code rood. Ik lag helemaal in een deuk in de auto.
Huidige score in het voor mij al jarenlang slepende ‘je zet me voor schut!’- debacle:
Mama: 1
Zoon: 26.348
Ja, ik heb wat in te halen. But mama strikes back.
Let the games begin!
