Op mijn 13e moest ik helaas aan de bril. Ik was al niet echt populair op school en een bril hielp ook niet echt om die situatie te verbeteren. Gelukkig geen jampotglazen; het was meer voor veraf, dus die bril heb ik in die tijd vaak gewoon links laten liggen. Ging prima.
Totdat ik een rijbewijs moest gaan halen. Dan is een bril wel weer handig. Kan ik in ieder geval mijn tegenliggers zien aankomen. Bril op sterkte, zonnebril op sterkte, en dan wisselen maar. Aangezien ik nogal lomp kan zijn, waren die brillen geen lang leven gegund. Dus zette ik die gewoon alleen op in de auto. Maar aangezien ik het wel fijn vind om scherp te zien, ben ik de afgelopen jaren geheel vrijwillig weer een bril op gaan zetten. De laatste bril van drie jaar geleden, daar ben ik helaas op gaan staan na een yoga sessie. Het arme ding brak in twee. We hebben hem ge-Mc.Gyvert en tadaa, ik loop al een jaar rond met een gelijmlaste bril en niemand die het ziet. Mijn zonnebril op sterkte ben ik al meer dan een jaar kwijt.
Oepssssss….
Vond het nu wel weer eens tijd voor nieuwe brillen (dankjewel verzekering) en heb de ene na de andere montuur op mijn neus gezet. De opticien was allervriendelijkst. “Alle monturen staan je goed! Dat wordt moeilijk!”
Daarop heb ik mijn hulplijn ingezet. Mr.Espresso moest mee. Na een kwartier mij te zien hannesen en twijfelen, merkte hij op: “waarom neem je niet gewoon lenzen?”
Wat een eureka.
De opticien adviseerde me een maandpakket te proberen en plande voor mij een lenzenafspraak in.
Wordt vervolgd!
Lezen zijn je van het! Ik draag ze al meer dan twintig jaar en zou nooit meer aan de bril willen.
Lezen? Of lenzen? ?