Het is alweer enige tijd geleden dat ik twee zonen baarde. Niet tegelijk, maar met een tussenpoos van 2 jaar en 8 maanden. Dan kan het lijf zich enigszins herstellen en terug in proportie komen. Tenzij er zoveel schade is aangericht dat 2 jaar en 8 maanden bij lange na niet genoeg zijn. Zo hield ik na het baren der zonen een lichamelijk ongemak over in de vorm van hemorroïden. Nu, nog weer jaren verder is dat voorbij, maar toen stak het ongemak op de meest vervelden momenten de kop op.
Gelukkig had mijn tweelingzus nóg meer kinderen gebaard dan ik. Zij kampte daardoor met nog meer met ongemakken in deze categorie en had inmiddels ook al naarstig naar creatieve oplossingen gezocht. Mijn zus had voor mij de tip van de eeuw: parkietenzalf!
Terwijl ik het konijnenvoer op de toonbank leg en de twee nieuwe, afgeprijsde poezenkleedjes er naast, zeg ik zo luchtig en normaal mogelijk, als ware het een halfje brood: “graag ook nog een tube parkietenzalf.”
Jongste, die met me mee is, kijkt verwonderd naar me en piept: “Huh? Parkietenzalf, mama???” Ik kijk hem streng aan en leg mijn vinger op m’n mond ten teken dat doorvragen op dit moment niet wenselijk is. Hij doet er verder het zwijgen toe, de schat.
De ietwat onnozele verkoopster kijkt me met grote ogen aan en zegt: “Parkietenzalf? Waar is het voor?”
Kijk, voor zo’n vraag was ik al bang. Gewoon eigenlijk ook een hele domme vraag voor een zalfje, waarvan je zou denken dat de naam al genoeg zegt: PARKIETENzalf.
“nou ja, eh… voor mijn parkietje…” mompel ik.
Muts vervolgt: “Waar heeft ie last van dan…?”
Dit word me toch echt teveel van het goede. Ik kan Muts toch moeilijk uitleggen dat ik het op m’n kont ga smeren, het kind zou erin blijven op de zalige zaterdagochtend.
“Het is voor m’n zus, ik weet het ook niet,” stamel ik.
Muts blèrt vervolgens door de winkel naar haar collega dat deze mevrouw – ik dus – parkietenzalf wil hebben voor haar zus en wat ze dan moet hebben?
Ik krijg een helder idee en bel zus even op, gewoon midden in de winkel. Des te geloofwaardiger kom ik over.
“Ha, zus, met mij. Die parkietenzalf voor jou, hoe ziet dat eruit?”
Zus legt het haarfijn uit en warempel, ze hebben nog een potje van €4,95. Gewoon op voorraad.
Ik reken af en haast mij naar de auto. Dat was de eerste en de laatste keer dat ik parkietenzalf heb gehaald.
