Een balansdag neem je na een dagje teveel. Teveel van wat? Voor mijn gevoel is het elke dag balansdag: minder eten (vergeet ik wel eens) en meer bewegen (in het kader van ren je rot). Maar eigenlijk wil ik het niet in deze context over balansen hebben. Meer over balanceren, splitsen, verdelen en heersen, opdelen, terwijl ik me er meer dan ooit van bewust ben dat ik toch maar echt één persoontje ben.
Mama, echtgenote, werkneemster, buurvrouw, poetsvrouw, vriendin, chauffeur, dochter, zus en oh ja; Annemarie.
Die balans bedoel ik en de daarmee gepaarde innerlijke strijd. Er zijn periodes dat ik meer vriendin ben, meer mama, meer werkneemster, meer dochter. Als mijn ouders ergens mee zitten, ga ik er naartoe. Als één van mijn kinderen ziek is, leg ik daar mijn prioriteit. Als er extra gewerkt moet worden, plan ik dat in. Als een vriendin behoefte heeft aan een luisterend oor, leen ik haar het mijne. Al balancerend tussen al deze hoedanigheden verlies je soms het overzicht, raken bepaalde “functies” ondergewaardeerd, verwaarloosd. Net als je denkt dat je je balans hebt gevonden, springt er iemand op die wip en trekt de hele boel uit de voegen…. Verdwaasd sta je bij dit feit stil en vraag je je af wat je verkeerd doet; je doet er alles aan om het geheel in balans te krijgen en nog is het niet goed. Goed voor wie?
Dan komen we bij het hoofdstuk keuzes maken. Iets wat je je hele leven doet en wat meestal al begint bij het afgaan van de wekker. Ogen open of open dicht? Nou ja, veel keuze heb je meestal niet, maar die vijf minuten zijn toch maar weer lekker van mij. Waarna je erachter komt dat dat de verkeerde keuze was want die vijf zijn er vijfendertig geworden en dan heb je het volgende probleem alweer. Springen de kinderen op de wip want ze moeten op tijd op school zijn (gewassen, gevoed en met een blij gemoed). De rest van je leven verloopt al net zo.
De laatste tijd ben ik bewuster gaan balansen. Dat was hard nodig; er zijn mensen om mij heen waarvan ik vind dat ze meer aanspraak maken op een plaatsje op de wip. Als eerste is daar mijn hubbie. “Natuurlijk”, zegt iedereen. Nou, zo natuurlijk is dat niet. Nu de ergste tropenjaren voorbij zijn (en dat zijn er nogal wat), is hij langzaam weer met stip gestegen op mijn lijstje; mede dankzij zijn geduld en onze wederzijdse liefde staat hij er überhaupt nog op. In het kort; het voelt als thuiskomen.
Dan zijn er onze kinderen; vol vragen, vol verhalen, vol leven en vol liefde. Dat zegt genoeg. Een dinneke dat het moeilijk heeft; prioriteit. Een opdracht op het werk waar ik mijn tanden in wil zetten . En eigenlijk wil ik ook nog eens gaan winkelen met mijn zus. Of gewoon eens koffiedrinken bij mijn ouders. Ik vind dat ik gevoelsmatig in balans ben, totdat iemand mij komt vertellen dat dat absoluut niet het geval is. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend.
O ja, keuzes…. Uit balans, in balans. Ik zou graag zelf willen bepalen wanneer mijn hoedanigheden in de juiste balans zijn, ik ben diegene die prioriteiten wil stellen, ik ben diegene die wil bepalen wat belangrijk is. In die balans ben ik Annemarie. Zonder dat anderen, die gebruik maken van welke hoedanigheid van mij dan ook, zich op welke manier dan ook verwaarloosd voelen of mij waardeloos vinden.
Misschien moet ik me eens minder gaan aantrekken wat anderen van mijn functioneren vinden.
Misschien moet ik eens bij anderen op de wip springen.
En misschien vind ik daartoe de moed wel.
Vandaag.
Of anders morgen.
