Drankgelag

25 april 2016 door Zuster Klivia

Ik vind mijn man de allerleukste- en liefste.

Behalve als hij gedronken heeft.

Dan vind ik hem woest onaantrekkelijk.

Ten eerste rieken mannen die bier gedronken hebben zurig uit hun poriën. Brrrrr.

En mannen die maat kunnen houden, is iets dat nagenoeg onmogelijk is. Die van mij is voor hij de deur uitgaat altijd aan het piepen dat hij eigenlijk helemaal geen zin heeft. Dat hij liever thuis zou blijven. Met mij. Je zou echt bijna medelijden met hem krijgen.

Bijna.

Inmiddels weet ik dat hoe minder voor-zin er is, hoe later hij thuis komt.

En dus reageer ik nooit op die klaagzangen.

Ik ben zelf absoluut niet Roomser dan de paus en spuug er ook niet bepaald in, in een wijntje. Maar ik ga zo’n eens per tweeënhalf jaar los. Vlam een keer of vijf per jaar.

Nou vind ik dat ook nog wel meevallen. Zó zeikerig ben ik nou ook weer niet.

Maar op de één of andere manier, sudderen die drankexcessen gewoon lekker nog enkele etmalen door. Het is niet zo dat het een avondje doorhalen met de mannen is en dan weer klaar. Nee, ze voelen zich na een beetje drankgelag toch snel een klein midweekje zielig. En delen dat graag met de rest van het onschuldige huishouden.

Want ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent, is iets dat -mijn ervaring met diverse exemplaren- niet bepaald opgaat.

Mijn echtgenoot steunt en kreunt ook dat het een lieve lust is. Zelf vindt hij het allemaal nog wel meevallen, maar ik ben een andere mening aangedaan. Ik moet minstens elk half uur, als waren het nieuwsverslagen na een laffe aanslag van een paar woeste baarden, op de zeer recente hoogte worden gehouden van de staat van zijn uitgedroogde hersenen. Als ik in mijn weekend gezeik wil aanhoren over iemands pijntjes, dan ga ik ook nog wel op de huisartsenpost werken, niet?

Maar ik houd wijselijk mijn mond.

Empathie tonen, is iets dat ik op dat moment ook echt niet kan opbrengen.

“Flikker op”, is wat ik denk. “Had je dan gewoon een beetje ingehouden.”

Een klein jaar jaar geleden hadden we de overtreffende trap te pakken. Een uit de hand gelopen etentje waar we plusminus tien maanden na-lol van hadden in de vorm van een zwaar geblesseerde schouder.

We hadden gegeten bij mijn nicht en de wijn had rijkelijk gevloeid. Dat weten wij van te voren, dus waren wij op de fiets gegaan.

We waren bijna veilig thuis.

Bijna.

Want echt op zijn mannenmannenmacho, trok mijn echtgenoot een driehonderd meter voor ons huis, terwijl we onder een viaduct doorfietsten, een sprintje. Hij haalde me in met behoorlijke snelheid, gierde naar beneden, keek over zijn schouder, riep nog iets van “kijk eens hoe hard ik ga schat!” en tegelijkertijd trok hij (waarom?!) zijn stuur naar links waardoor hij met een bloedsnelheid de stoeprand raakte en met een énorme snoekduik echt als een zak aardappelen op de stoep kwakte.

Daar lag ie dan.

Stom te grinniken.

Ik was minder geamuseerd.

Hij ook.

Toen de verdovende werking van de drank eenmaal over was.

And now for something completely different: volgt u mij eigenlijk al op Facebook? Klik!