Een pasfoto. Wat een ellende. Zo’n plaatje moet aan de de nieuwe regels voldoen, want anders word je per omgaande weer teruggestuurd door de baliemedewerker van het gemeentehuis.
Dat was me al eerder overkomen en daar had ik nu geen zin in.
Stond ik tien jaar geleden nog met een oogverblindende glimlach afgebeeld op mijn rijbewijs, nu moet de mond stijf gesloten zijn. Met hóóguit een flauwe glimlach rond de lippen. En heb het hart niet dat je je tanden bloot lacht want dat mag écht niet. Als ik luidkeels lachend op de foto sta, dan zie je toch zo aan mij dat ik geen radicaliserende blondine ben, dus laat mij nou lekker lachen… Maar nee, nee, geen denken aan; er wordt niet gelachen, ja!
Ik pers mij dus langs die trap en bereik veilig en wel de kruk. Hijs mijn in verval zijnde lijf op de kruk en voilá! Zara zit.
Ik klom van de kruk en haastte mij langs de ladder en de starende man naar de pc om het resultaat te bewonderen.En, je gelooft het niet: één oor niet zichtbaar! Gloeiendegloeiende!
Mijn ‘mannetje die zelfs met de nieuwe regels nog mooie pasfoto’s weet te maken’ ging met pensioen vlak voordat ik mijn rijbewijs moest verlengen. En ik kwam daar te laat achter.
Nu mag ik 10 jaar doen met iets wat nog het dichtst bij een politiefoto in de buurt komt :/