Naar aanleiding van de oproep bij één van mijn vorige blogs zijn er inmiddels meerdere verhalen op het redactieadres binnengekomen. Stuk voor stuk mensen die graag hun verhaal in de openbaarheid zouden willen vertellen maar om zeer begrijpelijke redenen wél volledig anoniem wensen te blijven. Voor die wens heb ik alle respect en dat is waarom ik als spreekbuis wil fungeren voor juist deze mensen. Zowel de moed om openlijk te vertellen wat er gebeurd is, als ook de kracht om na het gebeurde tóch weer op te staan en het leven goed te leven, is bewonderenswaardig.
De navolgende tekst is het verhaal van een vrouw die op jonge leeftijd op school gemobbt werd en daardoor van een spontane en vrolijke tiener in een onzekere en bange puber veranderde.
Dank aan en een warme omhelzing voor de auteur.
Jij moet veranderen!
Dat zei de schoolpsychologe tegen mij: “Jij moet veranderen.” Ik weet niet meer of dat in de eerste tweede of derde klas van de middelbare school was. Ik was 13 toen ik op die school kwam en ik had me daar erg op verheugd omdat mijn lagere school in een andere plaats was en ik eindelijk naar een school ging in mijn eigen woonplaats, eindelijk vriendinnetjes waar ik zelfstandig naartoe kon fietsen of lopen.
Mijn lagere school, in een andere plaats, was een LOM-school. Dat betekende voor mij dat ik in een klas zat met ongeveer 12 kinderen die nét iets meer aandacht nodig hadden dan andere kinderen. Ik kon wel leren maar ik had net even iets meer tijd nodig, ik was nogal snel afgeleid en dromerig, maar aan het eind even ver als andere kinderen
die naar de middelbare school gingen. Ik had er een hele fijne tijd gehad!
En ik verheugde me op die nieuwe school. Voor de eersteklassers begon de school met het kennismakingskamp. Ik weet niet eens meer waar we naartoe gingen en ik wist toen ook nog niet dat het voor mij het grote begin van de vreselijke 4 jaren zou worden. We hadden natuurlijk eerst wel een paar dagen op school voor de rondleiding, klasindeling en allerlei uitleg, dus ik wist welke gezichten in mijn groep zaten en waar ze eerder op school hadden gezeten. Zo kwam ik erachter dat er heel veel groepjes waren die elkaar al kenden en ik me als eenling ergens tussen of bij zou moeten voegen.
Naïeve ikke had mezelf ook voorgesteld (zoals iedereen) en kwam er niet onderuit dat ik moest verklaren waarom ik in een andere plaats op school had gezeten, dus was ik al heel snel ‘de mongool, debiel en achterlijk’ en het mikpunt van pesterijen. Op dat kennismakingskamp ging het al niet veel beter. Ze gooiden water op mijn slaapzak en riepen dat ik in bed had geplast. Ik werd standaard niet gekozen als er groepjes gekozen moesten worden. Ik was lelijk, dom en achterlijk. Het waren vooral de jongens die dat in mijn gezicht zeiden; de meisjes waren achterbakser. Die waren meer van het roddelen, misleiden, paaien en dan keihard laten donderen met een schop na.
En de vier jaar moest nog beginnen… De pesterijen gingen op en af. Soms had ik even aansluiting bij iemand of een klein groepje, maar nooit in mijn klas, onze klassenleraar zei ook eens tegen mij dat ik het niet had getroffen met de grootste pestgroep die hij ooit had gehad. Maar ik hield vol. Al werd ik met een passer in m’n rug geprikt, kreeg ik met trefbal van dichtbij de bal keihard tegen m’n hoofd gegooid, vloog m’n agenda uit het raam, werd mijn etui geleegd op de grond en werden er nep-liefdesbriefjes in m’n jaszak gestopt. Ik werd domweg vergeten, genegeerd en er werd over me geroddeld. En dat terwijl ik gewoon een vriendinnetje wilde, waar ik zelfstandig naartoe kon fietsen om samen leuke dingen te doen en geheimen te delen. Wat ik niet wilde, was thuiskomen en huilen, huilen, huilen… In vier jaar veranderde ik van een spontane en vrolijke tiener in een onzekere en bange puber.
Die leraar waar ik het eerder over had, heeft me in die tijd erg geholpen, ik mocht een keer per week bij hem langskomen om te praten, hij hield (stiekem) een oogje in het zeil en pakte de pestkoppen regelmatig stevig aan, maar meer kon hij ook niet doen en ik ben hem er nog steeds heel dankbaar voor, hij was een beetje mijn beschermengel op school. Thuis had ik mijn moeder; zij troostte mij en ging ook in gesprek met leraren in de hoop dat er iets ging veranderen en zo kom ik bij mijn titel.
De schoolpsychologe zei dus tegen mij “Jij moet veranderen.” Boem. En dat tegen een tiener/puber die compleet overstuur was. Ze had gelijk, maar niet op dat moment, niet tegen mij. Ik dacht in goed en fout, lief en brutaal, aardig en gemeen en ik begreep niet dat ik iets meer van die stoute, brutale en gemene kant moest hebben en dat mijn goede, lieve en aardige persoonlijkheidje best wel goed was, maar niet altijd even handig en best wel kwetsbaar op sommige momenten. Vooral daar op school.
Dat begreep ik pas vele jaren later, toen ik 25 was en anderhalf jaar in therapie had gezeten. Tot die tijd zat ik volledig met mezelf in de knoop en maakte ik geen enkele opleiding af. Gevlucht, gevlucht en gevlucht in heel veel bier, wijn en andere idiote uitspattingen zoals nachtenlang uitgaan, m’n provocerende look met knetterkorte jurkjes, netpanties en kistjes, zoekend naar mezelf, naar rust en veiligheid die ik dus niet in mijn vluchtroute vond. Mijn vluchtroute was destructief; net zo destructief als de vier jaar op die school. Nu ben ik 46 en lees ik af en toe een verhaal over kinderen die gepest worden op school. Dat snijdt dwars door mijn ziel. Dan wil ik wel zeggen: “Je mag er wel zijn, je bent mooi, goed en puur!” En dan besef ik dat dat ook wel eens de reden kan zijn waarom juist zij gepest worden… Ze hebben een beschermengel nodig die hun weer houvast geeft. Een beschermengel om zich veilig te kunnen voelen en body geeft, als in zelfvertrouwen: ‘hier ben ik en ik ben goed genoeg zoals ik ben!’ En dan kun je nog steeds goed, lief, aardig en jezelf zijn.
Heb jij in het verleden te maken gehad met misbruik, mobbing of seksuele intimidatie en zou jij ook heel graag je verhaal in het openbaar willen vertellen, maar ben je bang voor herkenning? Stuur ons je verhaal op redactie@hoevrouwendenken.nl en wij zorgen ervoor, dat het geheel discreet én geanonimiseerd via Leela’s spreekbuis-account gepost wordt. Leela zal duidelijk maken, dat het om een ingezonden stuk gaat, maar jij blijft geheel anoniem, beloofd! Je krijgt vooraf altijd een bericht met een voorbeeld van hoe je verhaal op HVD zal verschijnen en informatie over de verschijningsdatum.
