De dag van het auto-ongeluk heb ik een afspraak in Friesland. Ik besluit later op de dag nog even langs mijn werk te gaan. Na mijn spullen ingepakt te hebben besluit ik ook om de kinderen toch naar oma te brengen in plaats van mee te nemen. Daar bleek ik achteraf goed aan te hebben gedaan.
Zoentje, knuffel, uitzwaaien en richting het noorden.
Ik ben weinig trots op materieel succes, maar mijn auto, waar ik hard voor gespaard had, mocht er zijn. Golf 4, gave velgen, 140 pk. Voor velen stelt dat niet veel voor, maar voor mij was het mijn lieveling. Mocrobak, noemde ik m’n auto liefkozend. Ik deelde m’n trots verder met niemand, want materie komt en gaat. En het ging.
Op de A6, Lelystad richting Emmeloord. Matrixborden, voor de brug. Langzaam afremmen, want de brug zou opengaan. 90km…. 70km… 50km… Het busje voor mij haastte zich nog over de brug. Die had lef!
Ik stopte netjes. Voor de slagbomen. Omdat de knipperlichten begonnen te knipperen. Omdat de bel ging. Nou goed… je stopt als je moet stoppen wanneer overal duidelijk aangegeven wordt dat een brug open zal gaan, toch?
De Connexxionbus achter me, die aan de krant verklaarde dat ik plotseling stopte (wat NIET zo was), dacht daar anders over. Die zag mij te laat en reed met 60-70km p/u op me in. Ik zag de bus niet aankomen. Dat was mijn redding, achteraf gezien. Had ik ‘m wel gezien, dan had ik me afgezet tegen m’n stuur en had ik nu nog een groter probleem.
Dat de Ketelbrug aan alle kanten rammelt qua veiligheid laat ik maar even buiten beschouwing.
Auto total-loss. Achterkant compleet ingedeukt, tot aan mijn stoel die door de harde knal een kwartslag naar achteren was geslagen. Ik total-loss. Was een paar minuten van de wereld, waarna ik weer bijkwam om me te realiseren wat er was gebeurd. De auto rolde nog een paar meter door en kwam tegen de zijkant van de Ketelbrug tot stilstand. Achter me hoorde ik getoeter van de bus die me ramde. Getoeter naar de luitjes in de toren die bezig waren de brug te openen. Ze zagen het op tijd.
Ik klauterde de auto uit. Met knikkende knieën en trilbenen rende ik naar de bus. Adrenalineshot!
“Gaat het?” vroeg ik de buschauffeuse en geschrokken passagiers. Even later de ambulance. Ik moest plat, nek stabiel. Ik wilde niet. “Nee, het gaat wel, kijk maar,” en draaide met m’n hoofd. Ambulancebroeders waren relaxed. Ik moest toch plat.
Het is alweer 6 jaar geleden. Ik heb altijd ontkent dat ik een whiplash had. Dat woord wilde ik niet noemen. Want – was mijn overtuiging – het is deels psychisch. En als ik eraan toegeef, ga ik er ook echt last van hebben.
De pijn die ik had, kon ik wegdenken. Verbazingwekkend wat je met je geest allemaal kan.
Nu jaren later, ondervind ik nog steeds last. Niet altijd in de vorm van pijn. Maar zo’n auto-ongeluk verandert je hele persoonlijkheid. Daar waar ik krachtig was, werd ik onzeker. Waar ik sterk was, werd ik zwak. Waar ik mondig was, werd ik stil en trok ik me terug.
Het beseffen van die verandering doet me veel. Soms zit ik alles te verkloten. Soms loop ik gigantisch tegen mezelf aan. Soms zou ik even van deze aarde willen verdwijnen. De vergeetachtigheid, die erger lijkt te worden, is benauwend. Hoe zou het over een paar jaar zijn? M’n organisatorische vermogen is soms als een ballon in de wind. Het gaat alle kanten op, en ineens poef, kapot! Langzaam aan – en dit is een proces van jaren – vind ik opnieuw mezelf uit. Probeer ik steeds meer grip te krijgen op alles. Op mijn leven. En probeer ik steeds meer structuur te vinden.
Het is keihard werken… maar daar staat tegenover dat ik best een leuk pad aan het bewandelen ben.
Ken jij iemand die een auto-ongeluk gehad heeft of heb je zelf een ongeluk gehad? Hoe heeft dit je veranderd? Ik lees het graag in de reacties. Ik ben vooral ook benieuwd naar hoe mannen na zo’n heftig ongeluk in het leven staan.
2x van achter aangereden met maar 2 weken ertussen. De laatste keer uit de auto geknipt en op een plank afgevoerd aar het ziekenhuis. Nu 12 jaar geleden maar nog steeds iedere dag pijn. Pijn in m’n nek en schouders, hoofdpijn en pijn in m’n rug en armen. Ik weet niet meer hoe het is om een dag geen pijn te hebben. Fysiotherapie, altijd hulp vragen bij zware dingen, een rustdag plannen na een drukke dag… Eigenlijk nooit meer kermis en pretparken, de achtbaan….ik doe het wél maar weet dat ik daarna een week heel veel pijn heb. Wil de ongelukken niet de baas over me laten spelen maar stiekem doen ze het wel. Lichamelijk maar ook geestelijk.
Vreselijk Elske! Leven met pijn lijkt me vrij heftig. Mentaal kan ik tot een bepaalde hoogte de pijn wegdenken. Maar het maakt me soms behoorlijk knorrig op momenten dat ik dingen wil ondernemen.
Ik vind het stoer… de gedachte dat je de ongelukken de baas wilt en probeert te zijn. Hoe rot dit ook is.
Wat werkt pijnverlichtend voor jou? En is jouw persoonlijkheid veranderd door de ongelukken?
Ik heb het een paar jaar geleden gehad. Kinderen achterin. Ik botste tegen mijn voorganger aan. Ineens was er file en ik kon niet naar links uitwijken omdat de auto naast mij geen zin had mij voorbij te gaan.
De kinderen hebben het er nog steeds over.
Gelukkig was alleen de auto total loss. De vrouw die ik aanreed had helaas ook een whiplash. Ik heb haar nog een 2 maanden lang elke week gebeld, maar ik merkte dat ze het irritant begon te vinden.
Pas toen mijn vrouw de kinderen kwam ophalen kwamen de emoties naar buiten. tot die tijd heb ik geprobeerd om de kinderen rustig te krijgen.
Mijn vrouw is zo slim geweest om ons dezelfde dag nog te laten rijden. Ik achter het stuur, zij naast mij en de kinderen achter ons. Ik heb alles bij elkaar gevloekt en geschreeuwd en ik kon alleen maar trillen. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik ben blijven rijden.
Het viel dus wel mee. Gelukkig. En dat had al zoveel impact. Laat staan als je een echt ernstig ongeluk ervaart, zoals jij.
Lieve Gabriël,
Volgens mij heb jij een supervrouw! Hop.. angst overwinnen. Dat is de beste steun die je aan iemand kunt hebben.
Ik weigerde bang te worden, dus had de volgende dag de auto van mijn ex genomen en ben die klotebrug weer opgereden. En bij Emmeloord teruggekeerd. Een kleine flashback kostte het. Maar het was het waard. Ik hou van autorijden, zou het voor geen goud willen missen.
Ik kreeg van een vriend de vraag, hoe mijn kinderen erop hebben gereageerd. Ik heb niet stilgestaan dat zoiets voor kinderen ook heftig kan zijn en af en toe terug kan komen. Vraag jij ze er weleens naar?
Ze hebben het er nog steeds af en toe over. Vergeten doen ze het niet meer, ben ik bang.
Luuk (de oudste) weet zich vooral nog te herinneren dat hij in de berm stond, vlakbij een berenklauw. en hij weet hoe gemeen die dingen kunnen prikken.
Dat heeft hem meer trauma opgeleverd dan het ongeluk zelf, lijkt wel.
Weleens EMDR overwogen? Zeker voor enkelvoudige trauma’s als dit werkt het goed!
Hanne, is deze reactie aan mij gericht? Of was ie voor Gabriël?
2 keer van rechts aangereden terwijl ik op een voorrangsweg reed. Klaarblijkelijk was ik onzichtbaar. 1e keer door een volvo die met 50+ de kruising opreed. Midden in de stad, school op de hoek – dat alleen wij geraakt werden was een wonder. Ik had mijn toen 88 jarige oma in de auto die losgeknipt moest worden maar wonder boven wonder niks mankeerde – het mensje was van betonijzer. Auto total loss en ik ook. Diezelfde dag in manliefs auto gestapt – ik wil niet bang worden. Een maand kwamen de fysieke pijnen: duimen, schouders. Heeft al met al anderhalf jaar geduurd. En net toen alles een beetje weg aan het zakken was gebeurde het weer.. dit keer op een provinciale weg met iemand die vanuit stilstand optrok. Dochter achterin. Die had gelukkig niks – ook niks meegekregen want ze zat op haar tablet. Manlief reed achter me en ging door het lint. De andere bestuurder, een jonge vent, was helemaal in shock. Zijn auto was total loss. Gek genoeg had ik medelijden met hem – we zijn bij hem gebleven tot hij naar huis gebracht werd door de sleper. Hij had niemand doe hij kon bellen. Sneu.
Ik begon daarna pas te trillen. Ben een paar weken huilerig geweest. De pijn kwam ook nu na een maand.
Ook nu meteen weer gaan rijden, maar ik ben nu extra voorzichtig op wegen waar ik voorrang heb..
Sterk dat je weer bent gaan rijden! Heb je het idee dat dit jou als persoon heeft veranderd?
Ja, ik vind zelf van wel. Ik was altijd heel stevig onder stress maar nu niet meer. Mijn lontje is korter, ik maak me sneller druk om van alles en nog wat. Met name de eerste 6 maanden na het 1e ongeluk viel dat op: een lastig telefoontje kon me in tranen doen uitbarsten en ik begon vermijdingsgedrag te vertonen. Dus wel de auto in, maar niet de schilder op zijn flutwerk aanspreken – zoiets. Dat is niet echt weg..
Na ongeveer 10 jaar ging het over….. destijds aangereden op weg naar een begrafenis op de uitvoegstrook. Een vrachtauto had niet gezien dat we stil stonden. Ik zag de grille van de auto op me afkomen. Daarna rook, bleek van airbag en in paniek de auto uit. Manlief had hoofdwond, zoon van 6 had niks behalve schrik, zoon van 4 een gebroken been. Jongste van 2 was niet mee. Zelf (bleek pas na de fotocontrole) had ik 2 gebroken ribben. Manlief werd gestabiliseerd en we werden met 3 ambulances afgevoerd. Ik zie me nog de bloemen voor de begrafenis van het wegdek halen. Iedereen op de begrafenis was te laat door dat auto-ongeluk. Wij hebben de begrafenis gemist. De impact was enorm maar de fysieke schade viel uiteindelijk mee. We rijden tegenwoordig wel in een auto die wat hoger op de weg ligt. Splinterend glas en loeiende sirenes geven ons nog altijd de kriebels. De verkeerssituatie ter plaatse is inmiddels gewijzigd.
Ging het na 10 jaar over bij jou? Check je nog weleens bij je kinderen hoe het nu is?
Heb je het idee dat je een ander persoon bent geworden?
Na mijn motorongeluk in 1979 was ik niet meer bang voor de dood. Toen de slagbomen bij de brug opengingen, was ik als eerste weg. Mijn vizier was beslagen en daarom hield ik me gelukkig aan de maximum snelheid (50 km/u). Honderdvijftig meter na de brug stak plots een auto vlak voor mij over. Mijn laatste gedachte was: “Dit is het nou (waar ik altijd bang voor was)” en reed er vol in. Verder was mijn geheugen gewist, weet niet eens of ik nog geremd heb. De automobilist (ook motorrijder) had niet gezien dat de brug alweer open was en het verkeer weer was aangereden. Twintig minuten later kwam ik bij omdat men aan mijn helm aan het sjorren was; “Afblijven,” riep ik nog. Alles was grijs (dat was de lucht waarnaar ik keek, bleek later) en mijn linkerbeen voelde aan als verbrijzeld; het had gelukkig de klap opgevangen als een professioneel valbreker. Twintig jaar later kwam ik eindelijk van mijn rug- en nekklachten af na bezoek aan een haptonoom. Na een paar jaar zonder motor toch weer voorzichtig begonnen, met een andere rijstijl. Dat wel. Droom ook nu nog vaak over verkeer (als in nachtmerrie).
Jemig!
De haptonoom ga ik onthouden! Wat heeft ie bij jou gedaan waardoor je weer opknapte?
De haptonoom leerde me dat ik door te ontspannen in plaats van te verkrampen vanwege de pijn, deze pijn kon laten verdwijnen. Het bleek dat ik door mijn verkrampte beenspieren (te veel en veel te lang in zithouding) mijn bekken kantelde, zo de rug- en schouder-spieren aantrok en de bloedtoevoer naar de hersens blokkeerde, en daar krijg je een hoofdpijn van! Nu voel ik hoofdpijn bij wijze van spreken al in mijn benen aankomen en hoef ik maar wat rek- en strekoefeningen te doen om verdere pijntjes te voorkomen. Ben ik te laat dan helpt een heet bad; ik laat liggend op mijn rug het bad zo heet mogelijk vollopen. De warmte ontspant de spieren, de benen omhoog brengt zuurstof naar het hoofd; weg hoofdpijn en spierpijn.
Ik ben van mijn fiets afgereden door een automobilist. Ik reed op een voorrangsrotonde en het regende pijpenstelen in januari. Er kwam een auto van rechts maar die stopte netjes voor de haaientanden. Op het moment dat ik voor zijn auto langs reed gaf hij ineens een dot gas … Op dat moment ging er van alles door me heen, ongeloof, verbazing, waar kan ik heen, hard doorfietsen, alles in een fractie van een seconde. Het moment dat hij me schepte, vol op de voorkant van zijn auto over de hele lengte van mijn fiets, dat ik met fiets en al door de lucht vloog, dat ik halverwege mijn fiets los moest laten en in een wenteling nog har in aanraking kwam met mijn fiets leek minuten lang te duren maar was in werkelijkheid hooguit 2 of 3 seconden. En daar lag ik midden op de rotonde in de regen, in de kou. Opstaan kon ik niet, ik was te verward, te verbouwereerd. Omdat ik daar lag stond al het verkeer vast ook van de toegangswegen. De bewuste auto die mij had aangereden zag ik half over de stoep wegrijden. Ik riep hem na, was bang dat hij er vandoor zou gaan. Maar de man parkeerde zijn auto verderop op de stoep en liep naar me toe. Hij kwam gehurkt naast me zitten, een oudere, grijze man van (bleek later) ver in de zeventig. Hij zag lijkbleek en toen hij naast me zat begon hij te huilen, vertelde dat hij zo enorm geschrokken was, dat hij me niet gezien had en dat ik zijn kleindochter had kunnen zijn. Ik was destijds 32. Ik zei niets en keek om me heen, een stuk verderop zag ik mijn fiets liggen, krom, gehavend … mijn nieuwe fiets van nog geen twee maanden oud. Een dure fiets, want, zo zij mijn vriend, met het oog op de nabije toekomst, we wilden graag kinderen dus dan koop je een goede stevige fiets waar eventueel een kinderzitje op kan en waar je veilig mee kunt fietsen. Ik hoorde de sirenes van de ambulance die er niet door kon. Er kwam een tweede persoon bij me zitten, een politieagent buiten diensttijd die het hele voorval had gezien. Hij zei me dat hij zich zou ontfermen over mijn fiets. Ik kreeg het koud en werd nat, niemand had een deken of iets dergelijks. Pijn voelde ik niet, maar van de agent mocht ik niet opstaan. Het ambulancepersoneel kwam met brancard over de stoep aangelopen. Mijn nek werd gefixeerd en ik werd op de brancard getild. Hup in de ambulance op naar het ziekenhuis op hooguit 500 meter afstand. In de ambulance bleek dat er iets mis was met mijn rechterbeen, mijn rechterknie. Verder wat schaafwonden en pijnlijke plekken op handen en armen, dat zouden flinke blauwe plekken worden. Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen en dat ik over een week of zes wel weer zou kunnen dansen, sporten en squashles zou kunnen geven. Mijn fiets was goed verzekerd dus daar hoefde ik me verder niet druk over te maken.
Nu, 21 jaar later zit ik hier op mijn trippelstoel en ben inmiddels 53 jaar. Ik heb een zoon van 16 en een lieve vriend, dit jaar hebben we 10 jaar een relatie. Ook werk ik, 18 uurtjes in de week verspreid over meerdere dagen. Op mijn werk staat ook een trippelstoel en ik ben de trotse bezitster van een eigen auto, een aangepaste auto … Eind verleden week kreeg ik last van mijn linkerarm en schouder. Overbelast zei de huisarts met als gevolg een ontsteking onder het schouderblad. Overbelast … van mijn werk als administratrice. Er was bij mijn (nieuwe) werkgever een achterstand van een jaar en die heb ik in drie maanden weggewerkt, drie maanden continu met links blaadjes in mappen omslaan en met rechts de gegevens invoeren. Na een gewenning van 21 jaar word je ineens BOEM met je neus op de feiten gedrukt. Ik heb een week thuis gezeten omdat de pijn ondraaglijk was. Die pijn is niet het ergste, wel dat ik voor het eerst van mijn leven afhankelijk ben van anderen. Lopen met krukken kan en mag voorlopig niet. Dan maar in mijn super-de-luxe sportrolstoel? No way, ik kan de wielen niet zelf voortbewegen. Bovendien heeft mijn rolstoel geen handvatten om voortgeduwd te worden. Samen met mijn lief hebben we een rolstoel (…) bij de uitleen gehaald zodat we met Koningsdag heel even samen het centrum in konden, ik zittend en hij al duwend door de mensenmassa.
Mist u een stukje? Ja, u mist de tussenliggende 21 jaren maar het feit dat ik dit voorval nu als eerste noem is omdat het ‘toevallig’ net gelijktijdig is met het oproepje om iets te schrijven over een (auto) ongeluk. Dat dit juist een voorval is dat me ten zeerste doet realiseren hoe relatief alles is. Dat je met je eigen handicap maar een klein dingetje nodig hebt om volledig ‘out of control’ te zijn. En dat doet zeer, dat doet verdomde fucking zeer. Alles, echt alles wat in mijn macht én daarbuiten lag heb ik gedaan om na het ongeluk uit de rolstoel te komen en zoveel mogelijk te blijven. Ik heb alles op alles gezet om de waardigheid van mijn bestaan te bewaren. Ik had immers al zoveel verloren, de mogelijkheid om weer te squashen, te dansen, hard te lopen, te skiën, te fietsen, springend uit mijn dak te gaan tijdens een festival of concert, mijn baan en daarmee mijn toekomstperspectief om voor mijn werk naar China te mogen/kunnen, vele vrienden die het maar raar of eng vonden én mijn relatie met mijn vriend, de man waar ik een toekomst mee op zou bouwen omdat hij mij niet kon zien lijden en hij zijn toekomst niet voor kon stellen met een gehandicapte vrouw. En daar zit je dan, na 21 jaar alsnog machteloos in de rolstoel, ook al is het tijdelijk.
Wauw!
Ik ben even sprakeloos. Doorzetter dat je bent! Jullie allemaal trouwens.
Ik stuur je later vandaag even een mailtje.
Ja, als je niet uitkijkt kan zoiets je alsnog ‘breken’. De rolstoel als symbool voor alles wat je verloren bent, ik kan me er (met heel andere redenen) iets bij voorstellen.
Veel sterkte en ik hoop dat de ontsteking snel geneest.