Uit het leven gegrepen

29 april 2016 door Deborah Hamar

Wauw, wat kan hij goed vertellen.

In korte tijd neemt hij mij in zijn woordenstroom mee naar parelwitte zandstranden, exotische plaatsen en grote feesten over de hele wereld. Na een korte onderbreking neemt hij ons echter mee terug naar Nederland. Hij vertelt over het drukke hectische leven. Keuzes die gemaakt moeten worden. Hobby’s, huisdieren, de blunders van het leven… Het wordt verteld met humor, sarcasme, zelfspot en een knipoog. De mensen in de ruimte lachen. Zelfs ik moet lachen om zijn verhaal. Het geluid in de ruimte verstomd en hij maakt aanstalten om verder te gaan.

bron: pixabay.com

Zijn adem stokt. Vandaag is de moeilijkste dag in zijn leven. En hij moet het onder ogen zien.

Het afscheid van zijn nog veel te jonge vrouw. Gestorven aan kanker. Natuurlijk had hij al afscheid van haar genomen. Op het moment dat ze voorgoed haar ogen sloot. Vandaag doet hij dat van haar lichaam. Een lichaam dat hij nooit meer kan zien, kan beroeren, kan vasthouden, kan liefhebben. Dat feit lijkt plots tot hem door te dringen. Hij moet verder, alleen, zonder zijn grote liefde.

Ik zie hoe hij worstelt met zichzelf en zijn emoties. Met moeite slikt hij de brok in zijn keel weg. De stilte in de zaal is nu oorverdovend. Hij loopt weg van de spreektafel en stopt bij de kist. Ik zie dat zijn handen trillen als hij ze op het hoofdeinde neerlegt. Een simpel gebaar waar ik het warm en koud tegelijk van krijg. Hij haalt diep adem en kijkt de zaal rond. Hij put kracht uit zijn eigen handelingen. Zijn verhaal gaat verder…

Als hij uitgesproken is, heb ik een heel mooi beeld van het leven van zijn vrouw. Hoe ze was, hoe ze in het leven stond en hoe ze de laatste periode van haar leven heeft doorgebracht. Het is bijzonder om zo dicht bij een onbekende familie te komen, de pijn te voelen en de emoties te delen terwijl ik als uitvaartfotograaf aan het werk ben.

Het laatste muziekstuk wordt gestart en de mensen in de zaal brengen nog een laatste maal een groet aan de vrouw in de kist. In colonne lopen ze achter elkaar aan. Ze buigen hun hoofd bij de foto, raken de kist aan met hun handen of laten een roos achter in de vaas die daarvoor bestemd is. Ook van dit laatste stukje van de uitvaart maak ik foto’s.

De emoties op de gezichten van de mensen in combinatie met de muziek raken mij waardoor de tranen in mijn ogen staan. Ik verschuil mij achter mijn camera en ben blij met dit stukje houvast. De muziek is op zijn einde, de ruimte is bijna leeg. Alleen de man en zijn vrouw blijven achter. Ik maak nog een laatste foto van hen samen, zij in de kist, hij aan haar hoofdeinde. De tijd die ze nu nog samen hebben is heel kort. Ik laat ze alleen en sluit achter mij de deur.

Ik neem afscheid van de uitvaartbegeleider en loop naar buiten. Het was een beladen dag waarin alle emoties voorbij zijn gekomen. Mijn hoofd gonst ervan. Ik adem diep in. De frisse lucht doet me goed. Dit soort uitvaarten raken mij. Ze doen je beseffen dat leven en dood maar een voetstap van elkaar verwijderd zijn…

Gastblogster Deborah is onder andere uitvaartfotografe. Ze vertelt op HVD over de verhalen achter de mensen voor wie ze de herinneringen aan hun naasten visueel en tastbaar maakt. Leven en dood zijn nu eenmaal slechts een voetstap van elkaar verwijderd.

Meer blogs van Deborah kun je hier lezen: http://deborahhamar.wordpress.com