Ik zoek een onderwerp voor een blog. De gedachte dat er vast wel ergens grappig nieuws is waar ik iets over kan schrijven, doet mij googelen naar ‘nieuws’.
*Domme actie*
Het eerste wat ik te zien krijg is; ‘Dode IJsselstein is 37-jarige man: ‘Zijn dochter gilde het uit’
Mijn hart breekt. Ik weet het verhaal niet, maar dit is al afschuwelijk genoeg om me van mijn stuk te brengen. Ik kijk geen nieuws, ik lees geen kranten, ik luister niet naar praatprogramma’s. Steek ik mijn kop in het zand?
Wat heb ík aan dit nieuws? Mijn hart voelt verdriet, woede, boosheid (die man is net zo oud als ik bijna ben) en ik kan het de rest van de dag amper loslaten. Vanuit dat gevoel draag ik niets zinnigs bij aan de wereld. Alleen maar angst. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik goed in mijn vel zit, positief ben en mijn hart overloopt van liefde, ik wél een verandering kan brengen voor mensen en de wereld om me heen.
Hartenbrekend nieuws. Ik kan er niet tegen en zoek het niet op, maar soms word ik ermee geconfronteerd op een onbewaakt moment.
A billion people died on the news tonight…
Why don’t the newscasters cry when they read about people who die
At least they could be decent enough to put just a tear in their eyes
Mama said: It’s just make believe
You can’t believe everything you see
So baby close your eyes to the lullabies…
Prachtige song.