Afgelopen week las ik een artikel in de Volkskrant over India. Daar worden allerlei maatregelen genomen om de grote aantallen verkrachtingen in dat land tegen te werken.
In India zijn in 2014 maar liefst 36.000 vrouwen (en kinderen) verkracht.
Die maatregelen zijn dus nodig om vrouwen aldaar beter te beschermen tegen hun hitsige en ‘hardvochtige’ landgenoten. Zo worden er nu op grote schaal mobieltjes met speciale paniekknoppen verspreid en kunnen potentiële slachtoffers zich met behulp van een speciale app op afstand laten volgen of met één druk op de knop lokale hulpteams inroepen. Er zijn speciale vrouwentaxi’s en er geldt zelfs belastingontheffing voor pepperspray. India’s nieuwste wapen: politie-eenheden van vechtvrouwen in New Delhi. Met een zwarte band (bron: NOS).
Maar toegegeven: mijn eerste gedachte was niet zo zeer: ‘goed dat ze al die maatregelen nemen’, maar: ‘allejezus! Zes-en-der-tig-dui-zend!’ Tendens stijgend (9% meer dan het jaar daarvoor). Dat zijn er dus meer dan 100 per dag!! Stel je dat eens voor… Nee, stel je dat maar niet voor. Wat ís dat voor barbaars land?
Zeg nu zelf, dat is toch het eerste wat er in je opkomt, als je deze berichtgeving leest? Wat gaat er in India zó verschrikkelijk mis dat vrouwen daar op dermate grote schaal verkracht worden?
Maar meteen daarna dacht ik: hoe is die situatie dan hier in Nederland? En hoe staan de Nederlandse cijfers in verhouding tot de cijfers van dat gruwelijke, brute, verkrachtende India?
En dan schrik je. In 2013 waren er in Nederland per week (!) gemiddeld 24 aangiften van verkrachting, in 2014 waren dat er ca. 26 (bron: eurostat/CBS en AD). Dat zijn er grof genomen (oh, wacht…) zo’n 3 per dag. Nederland heeft 17 miljoen inwoners, India maar liefst 1,25 miljard; 73,5 keer zo veel. Met deze factor gemultipliceerd zouden er in Nederland theoretisch zo’n 220 verkrachtingen per dag plaatsvinden. Relatief gezien vinden er in Nederland dus minstens dubbel zo veel verkrachtingen plaats! Geregistreerde gevallen welteverstaan. Het daadwerkelijke aantal is vanzelfsprekend veel hoger: in minder dan 1 op de 10 gevallen wordt er in ons land daadwerkelijk aangifte gedaan en de verkrachting geregistreerd.
De Nederlandse cijfers moeten, net als de Indiase, natuurlijk genuanceerd worden m.b.t. de aard van de daders (NB: ‘seksueel misbruik door naaste familie’ wordt onder het kopje ‘incest’ gevoerd, dat is dus niet in bovenstaande cijfers inbegrepen), de maatschappelijke structuren, de positie van de vrouw etc. etc.
Hoe je het ook draait of keert: het blijft verkrachting.
Dit doet echter niets af aan het feit dat India als het land van verkrachters en het walhalla van de seksuele misdadigers wordt afgedaan. Welke titel gaan we Nederland nu dan geven?
Dan heb je nog niet eens meegerekend hoeveel mannen er naar de hoeren gaan. Er zijn dus mensen die prostututie in de ban willen doen. Ik vraag me wel eens af of dat verstandig is, als je kijkt hoeveel mannen dus inderdaad naar de hoeren gaan. Ik wil niet zeggen dat alle hoerenlopers potentiële verkrachters zijn, maar er zal toch een deel tussen zitten die, omdat ze het ook nig eens nergens anders kunnen krijgen, op een gegeven moment zo wanhopig worden en tot dit soort drastische daden over gaan? Of zie ik dat verkeerd?
Ook verkrachting binnen het huwelijk wordt vaak niet als verkrachting gezien. Zelfs niet door het slachtoffer.
Vergeet niet, want daar gaat Lou Bartels aan voorbij, dat er ook nog mannen zijn die verkracht worden. Daar ligt de aangifte bereidheid nog lager.
Goednartikel Lou Bartels, goed voor de bewustwording hoe groot dit probeem eigenlijk is!
De hele prostitutieproblematiek wilde ik hier niet aanhalen: ik denk persoonlijk niet dat de man die naar een prostituee gaat, dezelfde is als de man die een vrouw – al dan niet in groepsverband – bruut verkracht (iets met machtsverhoudingen en dwang). Maar misschien dat het idd een deel van het ‘probleem’ opvangt.
Daarnaast ben ik niet onbewust voorbij gegaan aan de mannen die ook verkrachtingsslachtoffer (kunnen) zijn: het deed in het verband van dit artikel niet terzake. Het gaat erom, dat in de media (in dit geval de Volkskrant maar ook vele andere nieuwsmedia) India in principe herhaaldelijk afgeschilderd wordt als een barbaars land waar geen vrouw veilig is voor de klauwen (en piemels) van hitsige mannen. Dat mag zo zijn, maar even heel ‘droog’ gezien, is het in Nederland dus niet bepaald veel beter. Integendeel… Maar dát wordt dan weer graag over het hoofdje gezien…
Wijzen naar andere landen is makkelijk: “moet je kijken, daar is het pas slecht!!” Daarentegen blijft kijken naar wat er in je eigen land aan de hand is bitter, dus liever maar niet…
Dank je voor jouw reactie en compliment!