Alles ging opeens heel snel: Freek reageerde vrijwel meteen op mijn berichtje. Hij nam het initiatief en vroeg of we gauw nog eens een biertje konden gaan doen. YES! De vraag was nu wel hoe snel ik daarop ging happen. Ik wilde namelijk niet desperate lijken, maar Freek was wel heel leuk. Ik keek er naar uit hem weer te zien. Ik antwoordde. Niet te snel, maar naar mijn maatstaven tóch wel te snel. Dat het me leuk leek elkaar nog eens te zien. En ja hoor, meteen stelde hij een datum voor.
Aanstaande vrijdag is D-date! En nu heb ik een probleem: ik weet niet wat ik aan moet. Ik wéét hoe ik een man in moet palmen. En ik weet heel goed hoe ik op mijn sexiest ben en wat ik moet zeggen om hem compleet in vervoering te brengen. Maar is dat wel wat ik wil? Een man op een eerste date je bed in charmeren is niet moeilijk. Waarschijnlijk komt hij daarna zelf al snel smeken om meer.
Maar als een man écht leuk is, moet je hem ook het eeuwenoude spel gunnen dat mannen maar al te graag spelen. Het jagen en veroveren. Dat hard to get spelen vind ik maar vermoeiend. Ik bén hard to get, behalve in de zeldzame gevallen dat ik echt wat zie in een man.
Dan verpest ik het meestal meteen door het spel verkeerd te spelen: ik luister naar mijn vriendinnen die me vertellen dat ik hem best een keer mag zeggen dat ik hem echt leuk vind. De keren dat ik dat deed, liepen meestal niet zo goed af. Mijn ervaring is dat mannen het dan doodsbenauwd krijgen, me te hard van stapel vinden lopen of het allemaal te makkelijk vinden.
De beste aanpak voor mij is om toch maar de rol van die onbereikbare vamp te spelen. Of toch niet? Ik lijk dan een ongelooflijke koele kikker, kom onverschillig over, terwijl ik innerlijk meteen smelt als hij een arm om me heen legt. Dan zou ik het liefst tegen hem aan kruipen, maar sta ik snel op om nog even een drankje te halen. Ik denk teveel, ik analyseer alles kapot. Ik moet toch ook gewoon eens gezellig af kunnen spreken en dan maar zien waar ‘t heen zal gaan?
Natuurlijk heb ik zijn facebookprofiel al lang ontleed, geprobeerd te raden wie zijn exen zijn en nauwkeurig bekeken welke kleding die dames aan hebben. Hij is een geek. Kan ik dan gaan voor een strakke jeans met sneakers en een uitgesproken T-shirt? Of ik laat hem de hele avond stotteren door een killer dress en mijn hoogste heels te dragen? Zou hij mijn outfit überhaupt wel opmerken? En zou hij erbij stil staan of ik hém wel aantrekkelijk vind? Waarschijnlijk niet. Ik vraag me echt af of mannen wel eens onzeker zijn over hun uiterlijk of bang zijn dat ze het verkeerd aanpakken bij een vrouw. Achteraf hoor ik meestal dat ze bang waren voor mij. Dan begrijp ik totaal niet waarom.
We hebben nog steeds niet afgesproken wat we gaan doen. Ik hoop dat hij me dat wel snel even laat weten; dan kan ik mijn outfit daarop aanpassen. Ik ga in ieder geval even langs de wax-salon voor het geval de avond toch in bed gaat eindigen.
Ik ga me de hele week bezig houden met hoe ik er vrijdag perfect uitzie en hoe ik kan doen alsof die hele date me niks doet. Soms ben ik maar een raar mens.
Soms? Ik altijd en alle andere mensen ook, voorzover ik weet.