Moeder was zwanger van haar achtste kind, zoals het een goede katholiek betaamde, toen haar echtgenoot werd veroordeeld wegens het seksueel misbruiken van haar twee oudste dochters. Het gezin viel in één klap uit elkaar. Vader ging naar de gevangenis en de twee meisjes werden in pleeggezinnen geplaatst.
Tijdens de geboorte ging er van alles mis en moeder moest vijf maanden in het ziekenhuis blijven, waardoor de vijf broers naar een internaat werden gestuurd. Toen ze met haar jongste dochter weer naar huis kon, voelde ze geen liefde voor het meisje. Stilzwijgend gaf ze haar baby de schuld van alle ellende die het gezin was overkomen.
Jaren later kwam haar echtgenoot weer op vrije voeten en werd met open armen door zijn vrouw opnieuw in huis genomen. Nu de ouders weer bij elkaar waren, mochten de vijf zoons ook weer thuis komen wonen. Die hadden het niet fijn gehad in het katholieke internaat.
Kleine Grace kreeg er in een klap vijf grote broers bij. Broers die haar van alles leerden en wijs maakten. Zo rookte ze haar eerste sigaretten al op haar achtste. Ook begreep ze steeds duidelijker dat zij toch echt de schuld was van alle ellende van de voorgaande jaren. Dat ze zich diep zou moeten schamen voor wat ze had aangericht door geboren te worden in een lastige tijd. De broers waren in de puberteit en één voor één ontdekten zij in haar een makkelijk slachtoffer voor hun eerste seksuele experimenten.
Ze wist zich na vele jaren toch los te worstelen uit haar armoedige en abusieve Londense leven en, intussen in een lesbische relatie, vertrok ze met haar vriendin Emma naar Spanje. Daar kochten ze een héél groot vervallen huis met een lap land en een populierenbos er omheen. Vol energie gingen ze aan de slag om het huis en de verwaarloosde omgeving weer bewoonbaar te maken.
Intussen leefden ze met z’n tweeën in een kleine stacaravan. Dat duurde meer dan twee jaar want de bouw ging heel traag.
De relatie kwam onder hoogspanning te staan.
Ze gingen uit elkaar.
Hoewel ze er nu alleen voor stond, wilde Grace wilde haar droom niet loslaten. Als een bezetene bleef ze doorwerken. Ze haalde wat professionele bouwers erbij om het dak te laten vernieuwen. Haar spaargelden slonken daardoor wel heel hard. Voor het binnenwerk besloot ze toen om Beun de Haas uit te nodigen om samen met haar door te klussen. Beun vond dat een prima idee. En toen het geld om hem te betalen opraakte, wist hij nog wel een andere manier om haar te laten betalen. Een manier die haar maar al te bekend voorkwam. En ze liet het gebeuren, totdat er iets knapte en de bom barstte. De emoties waren heftiger dan bij de naarste echtscheiding en meer dan een jaar hebben Beun en Grace elkaar hardnekkig lopen pesten.
Op een dag was ze ergens aan het klussen en tijdens de middagpauze reed ze naar huis. Onderweg schrok ze, want ze had haar telefoon laten liggen op het werk en ze had begrepen dat Beun daar even later langs zou komen. In een paranoïde aanval draaide ze om en zo snel als haar jeep maar kon stoof ze over de landweg terug naar haar werk. Beun mocht haar telefoon niet te pakken krijgen, want ze had intensief zitten sms-en met Beun’s vrouw, op wie ze stiekem verliefd was geworden.
De auto slipte, kantelde en draaide een paar keer over de kop.
Geschrokken en gekneusd kroop ze uit de auto. Ze leefde nog, maar waarom eigenlijk? Haar enige vervoersmiddel was total loss. Zonder auto kon ze niet werken, en zonder werken geen geld.
Waar ze veel later pas achter kwam, was dat haar nekwervels enigszins verschoven waren door de klap. Anderhalf jaar revalideren was het gevolg. Ze kon geen fysieke arbeid verrichten, en dat was nou juist het enige waarvoor ze was opgeleid en toe in staat was.
Ze kwam financieel steeds verder in de problemen, maar krabbelde heel langzaam met hulp van een paar trouwe vrienden, op.
Emotioneel had ze afstand genomen van Beun, ze ging nu volledig voor zichzelf.
In haar wanhoop had ze een aardige ambtenaar bij haar gemeente om hulp gesmeekt en die hulp kwam. De gemeente ging over tot het huren van een deel van haar landgoed met het idee daar volkstuintjes te ontwikkelen voor alle, door de crisis werkeloos geworden, burgers. Bovendien had de ambtenaar het voor elkaar gekregen om haar voor een jaar in de bijstand te krijgen. Al met al nog niet genoeg om aan alle lasten te voldoen, maar een goede vriend van haar had zich intussen ontpopt tot weldoener door haar achterstallige hypotheek te betalen, in ruil voor vrije toegang tot haar huis wanneer hij naar Spanje zou willen komen.
De maandelijkse hypotheeklasten betaalt hij nu nog steeds, ook al was dat niet de bedoeling, maar totdat haar huis klaar is (en dat is het nu bijna) en kan gaan functioneren als B&B kan ze nog geen inkomsten genereren. Dat laatste kleine stapje was maar niet te overbruggen. Ze was er toch bijna…
Toen begon ze onophoudelijk te hoesten. Een verkoudheid, dacht ze. Die duurt wel lang, dacht ze. Onderzoeken bij het medisch centrum leverde niets op. Wel zou ze niet zoveel moeten roken. Al meer dan 30 jaar rookte ze dagelijks hasj en marihuana. Het maakte het leven draaglijk en ze sliep er goed op. Ze werd weliswaar meerdere keren op een nacht wakker, maar dan had ze haar jointje altijd bij de hand om weer verder te kunnen slapen.
Het hoesten hield maar niet op. Ze werd er gek van. Ze leek soms geen lucht te krijgen. Ze leende het boek van Carr en zodra ze het uit had stopte ze met roken. Maar ze bleef hoesten.
En toen ze voor de derde keer bij de eerste hulp aanklopte werd ze opgenomen voor onderzoeken.
Twee weken later, op haar negenenveertigste verjaardag, werd eindelijk de diagnose gesteld. Ze hadden een tumor ontdekt aan de buitenkant van haar rechter long.
Veel meer wist ze nog niet, maar dat ze ging vechten voor haar leven stond vast. Ze ging het toch niet, zo vlak voor de finish, zomaar opgeven!
NAWOORD: helaas was Grace niet veel tijd meer gegund. Ze overleed op 28 januari 2011 in het bijzijn van haar beste vriendin en bijgestaan door haar Spaanse buren en vrienden. Op de begrafenis was haar zus aanwezig, naast vele goede vriend(inn)en uit Engeland en vrienden, buren en dorpsbewoners die haar respecteerden.
EPILOOG:
Dit verhaal is al enige tijd geleden geschreven. Het was toen de bedoeling om de inrichting en de omgeving van haar huis alsnog helemaal af te maken wordt. Dat is nu al een heel eind opgeschoten: de linkerhelft van het huis is inmiddels klaar en met noeste arbeid erg mooi geworden. Dat deel wordt als ‘Graceland’ voor vakantiedoeleinden verhuurd.
