Naar aanleiding van de oproep bij één van mijn vorige blogs zijn er inmiddels meerdere verhalen op het redactieadres binnengekomen. Stuk voor stuk mensen die graag hun verhaal in de openbaarheid zouden willen vertellen maar om zeer begrijpelijke redenen wél volledig anoniem wensen te blijven. Voor die wens heb ik alle respect en dat is waarom ik als spreekbuis wil fungeren voor juist deze mensen. Zowel de moed om openlijk te vertellen wat er gebeurd is, als ook de kracht om na het gebeurde tóch weer op te staan en het leven goed te leven, is bewonderenswaardig.
De navolgende tekst is het onthutsende verhaal van een jonge vrouw die door haar oom tot seks gedwongen werd. In haar wanhoop werkte ze mee, waardoor ze later als de schuldige gezien werd.
Dank aan en een warme omhelzing voor de auteur.
Smerige leugenaar!
Het was een verjaardag zoals alle andere familieverjaardagen. Ooms, tantes, neven en nichten kwamen binnen. Ik was net 18. Ik stond netjes achteraf te wachten om iedereen drie welkomstzoenen op de wang te geven. Ook mijn oom. Alleen zoende mijn oom terug. Vol op mijn mond. Mijn oom van zoveelenveertig. Mijn oom van wie ik dacht dat hij wel aardig was. Hij duwde zijn tong naar binnen. Niemand zag het. Ik duwde hem weg, volledig overdonderd. Hij pakte mijn hoofd en perste zijn tong opnieuw naar binnen.
Ik schrok me wild. Wat moest ik doen… Waar moest ik heen? Iets zeggen kon ik niet. Zouden ze het toch gezien hebben? Dadelijk zou ik de schuld krijgen! Ik rende naar de keuken om koffie te zetten. Hij kwam achter me aan. Ik ontweek en stond met mijn neus naar het aanrecht, de koffiepot voor mij, als afschermend gebaar. Ik vluchtte de tuin in. Hij volgde me. Ik rende naar de speeltuin en weer kwam hij achter me aan. Mijn tante liep hem spiedend na, maar wist niet of ik haar kon vertrouwen; niemand vertrouwde haar. Ze zouden me niet begrijpen, niet geloven. Mijn ouders zouden heel boos op me worden. Hij zou toch alles verdraaien.
De weken erop deed ik of er niets aan de hand was. Er was niets gebeurd. Alleen voelde ik me heel raar. Was ik dan zo bijzonder? Ik was toch niet knap of zoiets? Op school vond niemand mij knap. Hoe kon dit dan? Ik besloot maar uit zijn buurt blijven. Dat ik dat zelf niet in de hand had, wist ik toen ook nog niet.
Hij belde op. “Met de hoofdcommissaris van de politie,” zei hij dreigend.
“Ik heb de opdracht tot huiszoeking bij u.”
Ik hoorde meteen dat hij het was. Hij vertelde me dat hij al in de buurt was en verbrak de verbinding. Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik nu juist weggaan? Zou ik hem dan onderweg tegen het lijf lopen? Het volgende moment werd er al aangebeld. Was hij dat? Of misschien toch de postbode… Ik had alleen mijn ochtendjas aan maar deed tegen beter weten in toch open.
In een raar soort van angst voor het onafwendbare, besloot ik niet te veel af te wachten. Ik zoende hem zelf maar gelijk, want dat was toch de bedoeling? Hij zoende mij terug alsof ik afgelebberd en opgevroten moest worden. Zijn schuurpapieren stoppelbaard deed erg pijn. Ik vond het vreselijk. Maar oom was niet te stoppen. Plots kwam er een vinger bij mij naar binnen.
Omdat mijn kleine zusje nog boven lag te slapen, was ik extra bang. Ik wilde niet dat ze naar beneden zou komen en mijn oom daar met mij zou zien, dus dan in vredesnaam maar naar boven. Hij duwde me de trap op. Heel lang heb ik niet geweten hoe ik erover moest denken. Wilde ik dit zelf!? Nee, dat wist ik heel zeker. Maar waarom toonde ik dan toch een soort van initiatief? Tegen beter weten de deur open doen. Hem zoenen. Naar boven gaan.
Ik was bang en dat merkte hij. Ik was vooral erg bang voor mijn kleine zusje, bang dat hij haar ook iets zou aandoen. Daarom stelde ik voor om ergens anders heen te gaan. Ik koos een hotel uit. Het enige dat ik kende, een heel duur hotel. De receptioniste keek mij raar aan. Ik knikte enkel toen ze vroeg of ik mevrouw ‘zijn achternaam’ was.
Op de kamer kwam hij zes keer klaar. Met blauwe condooms. Het tapijt was rood met een patroontje. Ik lag stokstijf stil. En het gekke was dat ik kreunde. Dat ging blijkbaar automatisch. Ik wist dat allemaal niet, had dit nog nooit eerder meegemaakt.
Ik dacht dat ik me moest opofferen. Dacht dat het allemaal niets gaf omdat hij dit graag wilde en hij blijkbaar van me hield. Wat een vergissing. Hij gaf geen fluit om mij. Ik dacht dat het niet erg was omdat het mij niet echt iets uitmaakte. Toen we weer buiten stonden, maakte het me echter wél uit. Ik kon helemaal niks meer, was totaal verlamd. Zei ook niks meer. Alles deed pijn. Ik wist nauwelijks nog waar we waren. En hij zei enkel: “Ik ben zó verliefd op jou.” De smerige leugenaar!
Daarna begon hij me te chanteren. Met ‘weet-je-nog?’-briefjes. Ik was zo bang dat iemand het te weten zou komen, dat iemand het zou zien of zeggen. Dat ik dan dingen uit moest gaan leggen. Wat moest ik erover zeggen als ik zelf niet wist wat ik ervan moest vinden of denken?
Jaren later hoorde ik via via, dat hij gezegd had dat ik verliefd op hém was, om te voorkomen dat hij er ellende mee zou krijgen. Dat ik overal schuld aan was. Hem verleid had. Maar toen het al veel te laat was om er überhaupt nog iets van te zeggen. Ik riep nog: “Neeeee!!” Maar wat dan wél het geval was geweest, kon ik nog steeds niet zeggen. Dus was ik verdacht.
Ja, ík was de verdachte, de lolita.
En ik was het slachtoffer.
De enige getuige.
Het meewerkend, lijdend voorwerp.
(Het tweede deel van dit verhaal volgt binnenkort)
Heb jij in het verleden te maken gehad met misbruik, mobbing of seksuele intimidatie en zou jij ook heel graag je verhaal in het openbaar willen vertellen, maar ben je bang voor herkenning? Stuur ons je verhaal op redactie@hoevrouwendenken.nl en wij zorgen ervoor, dat het geheel discreet én geanonimiseerd via Leela’s spreekbuis-account gepost wordt. Leela zal duidelijk maken, dat het om een ingezonden stuk gaat, maar jij blijft geheel anoniem, beloofd! Je krijgt vooraf altijd een bericht met een voorbeeld van hoe je verhaal op HVD zal verschijnen en informatie over de verschijningsdatum.
Verdomde pedofiel. Je had hem niet moeten binnenlaten en je al helemáál niet moeten laten chanteren want hij was fout, niet jij en iedereen zou dat geweten hebben als ze hoorden wat hij deed. Maar zoals ik al zei was hìj degene die fout was/is. Kom nóóit in de verleiding te denken dat het allemaal jou schuld was.
Bedankt voor de tips.
Ik had deze cursus ‘hoe word ik verkracht’ graag ergens voor mijn 18e gehad.