Hope in een potje

Ik doe niet aan Halloween. Eind oktober niet, aan het eind van de winter niet en ook in de lente niet. Maar als je me de afgelopen weken had gezien, zou je bijna denken dat ik  er – zonder het te willen en zonder het te kunnen tegenhouden – tóch meer en meer uit zie alsof ik me vergeten ben af te schminken na Halloween. Wallen onder m’n ogen als Chanel-tassen; rimpels alsof ik een kettingroker ben; een asgrauwe huid die in jaren geen zon heeft gezien. Al met al geen spoor meer van een fris bekje waar ik blij van word.

Natuurlijk weet ik ook wel dat ik geen 25 meer ben en heb ik geen klagen als het over m’n huid gaat. Geen last van pukkels of bedwantsen, geen last van vlekken of andere enorme oneffenheden die de aanschaf van dure potten crème noodzakelijk maken.

Wel ben ik in het bezit van een nogal diepe groef aan de linkerkant van mijn gelaat. Dat komt, écht waar, doordat ik jarenlang een dwangstand van mijn lijf en leden heb gehad naar links. De laatste jaren van m’n huwelijk sliep ik namelijk op m’n linkerzij, simpelweg omdat mijn ex aan de andere kant lag en ik die aanblik zo veel mogelijk wilde vermijden. Die groef over m’n linker wang is dus eigenlijk mijn erfenis van 25 jaar redden wat er niet te redden viel.

Goed. Gisteren zat ik tegen Lov’je (mijn huidige lover) aan en ik kaartte mijn Halloween masker aan.
“Ik ga maar eens om een goed potje crème, eens kijken of dat een snufje scheelt,” sprak ik dapper.
Voor Lov’je ben ik mooi genoeg, maar ook hij ziet met z’n ogen dicht dat ik er dodelijk vermoeid uitzie. En dat m’n Chanel-tassen op marktplaats onverkoopbaar zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Thuis gekomen pakte ik m’n VVV-bonnen, tjekte m’n saldo en toog naar ICI-Paris. Ik was de enige klant en na het uitroepen van mijn hulpvraag, stierde de strakke verkoopster naar het schap van Philosophy. Ik had er, behalve dan dat je ’t kan studeren, nog nóóit van gehoord en wist niet dat je het ook op je gezicht kon smeren.

Terwijl de strakke verkoopster mij stond te overtuigen, bleek dat de prijs keurig netjes binnen budget was. Enigszins overmoedig riep ik, al wapperend met m’n VVV-bonnen in de hand geheel ontremd uit dat ik dan ook de nachtcrème -trekt des nachts m’n hele Halloween masker zo glad als een strijkplank- en de gezichtsreiniger moest hebben. Als je iets doet moet je het goed doen, zei m’n vader zaliger altijd. En bovendien, bij drie (3!) stuks kreeg ik ook nog eens 25% korting!

De verkoopster, plotseling nóg strakker als toen ik binnenkwam, rende achter de coulissen en kwam terug met nog wat monsters en een serum die ze gratis ende voor niets, discreet in m’n papieren tasje manoeuvreerde, om thuis lekker uit te kunnen proberen. Enfin. Hope in een potje dus. Zal mij benieuwen of het werkt en of ik dan nooit meer zonder kan. M’n ordi nivea-crème bewaar ik gewoon, mochten m’n Chanel-tassen onverhoopt alsnog veranderen in Chanel-shoppers.

Let’s Hope!