Naar aanleiding van de oproep bij één van mijn vorige blogs zijn er inmiddels meerdere verhalen op het redactieadres binnengekomen. Stuk voor stuk mensen die graag hun verhaal in de openbaarheid zouden willen vertellen maar om zeer begrijpelijke redenen wél volledig anoniem wensen te blijven. Voor die wens heb ik alle respect en dat is waarom ik als spreekbuis wil fungeren voor juist deze mensen. Zowel de moed om openlijk te vertellen wat er gebeurd is, als ook de kracht om na het gebeurde tóch weer op te staan en het leven goed te leven, is bewonderenswaardig.
De navolgende tekst is het onthutsende verhaal van een vrouw die op jonge leeftijd dermate gepest en gemobd werd op school, dat het aan haar hele verdere levenswijze en onzekerheid ten grondslag ligt. Uiteindelijk wist ook zij zich er met de juiste therapie uit te vechten.
Dank aan en een warme omhelzing voor de auteur.
Lekker puh!
Al vanaf het moment dat ik de lagere school binnenstapte, was ik het mikpunt van alles. Zes jaar en de onschuld zelve. Meteen de eerste dag werd ik tijdens het speelkwartier omringd door een horde kinderen die mij uitscholden. Bespuugden. Sloegen. Elke daaropvolgende dag was als de vorige. Wegduwen, naschoppen, uitjouwen, haren trekken. Ik snapte het niet. Waarom ik…
bron: commons.wikimedia.org (1917)
Ik werd altijd erg snel boos, raakte ook regelmatig in paniek. Elke dag was ik het mikpunt, want dat was leuk! Omdat ik altijd direct reageerde en niet kón negeren. Ik was een fijn slachtoffer.
Mijn moeder ging steeds weer opnieuw naar school om te praten. Als je als kind dag in dag uit jankend thuiskomt, met blauwe plekken, schaafwonden, kapotte kleren en gemolesteerde schoolspullen, dan doet je dat als moeder natuurlijk wel iets. Veel zelfs. Dan stap je keer op keer maar weer naar school om in de bres te springen voor je kind. Maar het loste niets op. Integendeel: het was en bleef een hel. Mijn zus probeerde al die tijd om mij te beschermen. Ze ging voor mij staan en probeerde de pestkoppen weg te jagen. Het hielp niet; dan pakten ze me wel als zij er toevallig niet was.
Tot mijn negende duurde mijn persoonlijke hel. Toen mocht ik naar een andere school. Een LOM-school. Eindelijk kon ik weer ademhalen. Eindelijk kon en mocht ik mijzelf zijn. Die drie laatste jaren op de nieuwe basisschool maakten weer veel goed.
Mijn onzekerheid en faalangst duurden echter tot mijn 38e. Zo lang had ik nodig om eindelijk in te zien dat ik wél goed genoeg was. En ben. Dat is nu tien jaar geleden. Daarvoor was ik – ondanks mijn lieve, eerlijke, bevestigende eega – gruwelijk onzeker. Ik had weinig vrienden en was ’t liefst thuis en vooral: alleen. Ik werd uiteindelijk getest en bleek een zware ADHD-er te zijn (of hoe je het ook wilt noemen: een label is een label). Ik kreeg passende medicatie. Er ging een wereld voor mij open. Een nieuwe wereld, zonder chaos in mijn hoofd. Zonder kortsluiting en overprikkeling. Een wereld van rust en nieuw leven. Nu durf ik wél te zijn wie ik ben. Iets waar ik vroeger alleen maar van kon dromen.
Gewoon mijzelf.
Lekker puh.
Heb jij in het verleden te maken gehad met misbruik, mobbing of seksuele intimidatie en zou jij ook heel graag je verhaal in het openbaar willen vertellen, maar ben je bang voor herkenning? Stuur ons je verhaal op redactie@hoevrouwendenken.nl en wij zorgen ervoor, dat het geheel discreet én geanonimiseerd via Leela’s spreekbuis-account gepost wordt. Leela zal duidelijk maken, dat het om een ingezonden stuk gaat, maar jij blijft geheel anoniem, beloofd! Je krijgt vooraf altijd een bericht met een voorbeeld van hoe je verhaal op HVD zal verschijnen en informatie over de verschijningsdatum.
