Ooit was er een tijd dat ik een gabbertje was en compleet uit mijn dak ging op hardcore feesten. De eerste keer dat ik naar zo’n feest ging, stapte ik naar binnen en ging bijna van mijn stokje door de overweldigende emoties. Jaren later bezocht ik hiphop feesten en concerten en raakte ik volledig in een roes van de beats en de dans. De afgelopen 10 jaar ben ik iemand geworden die kippenvel over haar hele lijft krijgt van goede gitaarsolo’s, maar ben ik ook de chick die tot aan d’r nek vol met xtc helemaal uit haar dak kan gaan op deephouse-sets die duren tot de zon opkomt. Muziek heeft mijn hele leven lang al erg veel in me losgemaakt.
Ergens gedurende dat leven heb ik mezelf onbewust opgelegd dat ik geen emoties mag tonen. Waarom weet ik ook niet zo goed, maar ik stomp mezelf af. Ik mag niet huilen en als ik het dan echt niet meer binnen kan houden, voelen de minuten voorafgaand aan die huilbui alsof er messen vanuit de binnenkant van mijn hoofd naar buiten willen. Ik sta mezelf dan ook niet zo vaak toe om muziek te luisteren als ik niet heel goed in mijn vel zit. Het is te overweldigend.
Ik ben nu in de 30 en ik heb nooit begrepen waarom mensen naar klassieke muziek luisteren. Dit genre liet me volledig koud. Of erger nog, het was zelf een straf om ernaar te luisteren. Tot ik een paar maanden geleden de Soundtrack van Interstellar hoorde en een dierbare vriend me soort van dwong om naar de muziek te luisteren. Ik wilde niet toegeven dat de muziek me raakte, maar dat was vooral omdat ik niet emotioneel durf te worden in de buurt van anderen.
Toch ben ik de afgelopen maanden meer klassieke muziek gaan luisteren, enkel instrumentaal en bij voorkeur piano. Niet alleen Hans Zimmer die de muziek voor veel films, waaronder ook Interstellar, componeerde, maar ook bijvoorbeeld Beethoven, Mozart en Chopin. Ik kan het dan vaak niet drooghouden. Het maakt een gevoel in me los waardoor ik de priemende messen in mijn hoofd niet meer voel en de tranen bij de eerste noten al over mijn wangen lopen. Het is lastig een naam te geven aan het gevoel dat ik ervan krijg maar het lijkt erop alsof er met de tranen mee kilo’s gewicht van mijn schouders afglijden. Toch schaam ik me nog steeds een beetje voor het feit dat ik deze muziek luister en zet ik mijn afspeelgeschiedenis op onzichtbaar. Bang dat mijn vrienden zien hoe vaak ik Moonlight Sonata van Beethoven luister.
En wéér is er een nieuwe fase in mijn leven is aangebroken waarin ik principes los moet laten en me niet hoef te schamen voor wat goed voelt. Misschien moet ik mijn lieve vriend maar gewoon bedanken dat hij me dwong om om te luisteren.
Ach lieverd, wacht maar tot je 50+ bent, dan stromen de tranen nog harder en sneller. Ik ben echt een overgevoelige muts geworden na mijn 50e verjaardag.