Liefde op het eerste gezicht?

8 juni 2016 door Zuster Klivia

Bron: Pixabay.com

Ik zeik wel eens over mijn echtgenoot, maar ik zou hem voor geen goud willen missen.

Vandaag hebben we een heus jubileumpje te pakken. Zes jaar samen! Voor beiden een absoluut record.

Vandaag zes jaar geleden fietste ik in de zeikende regen naar de binnenstad alwaar ik een afspraakje had met ene M uit V.

Eind mei 2010, op een blog, kwam ik een advertentie tegen van een datingsite die “Alleenstaande Mama’s” heette. Ik was nogal geïntrigeerd door de naam. Ik vond het een beetje een trieste naam. Alsof moeders alleen maar moeders zijn. Ik schreef me in uit pure nieuwsgierigheid naar de mensen die op die site zouden staan.

Eén van de eerste mannen die me aanschreef was mijn -bleek later- aanstaande echtgenoot. Zijn berichtjes waren in nagenoeg foutloos Nederlands en getuigden van IQ en EQ, humor en levenservaring. Zaken die ik belangrijk vind.

Na een paar mailtjes deactiveerde ik mijn profiel weer. Omdat ik hem leuk vond. En omdat ik in de tussentijd digitaal werd overspoeld door de mij reeds bekende ouwe bokken die op zoek waren naar groene blaadjes, mannen met teveel testosteron, te grote ego’s, vreemdgaanders, mannen met een persoonlijkheidsstoornis en exemplaren met een voorliefde voor parenclubs.

Goed, acht juni. Zeikende regen op de fiets. Daar stond ie dan: krullen, lichtblauwe Tommy H trui, spijkerbroek en bruine loafers van eerder genoemd merk met daarin blote voeten à la Reinoud Oerlemans. Ik schrok een beetje. Hij was niet bepaald mijn type.

Ik (volledig in het zwart gekleed, leren jack, iets dikker dan de types waar hij tot dan toe op viel, hoge hakken, grote mond en niet bepaald een modepopje) viel ook een beetje tegen hoorde ik achteraf.

We gingen ergens aan een bar zitten en bestelden wat te drinken. Hij praatte kak, gebruikte woorden als ‘knaap’ en ‘gast’ die niet in mijn vocabulaire voorkomen en waar ik mijn bedenkingen bij had. Aan de andere kant maakte hij een hele open en eerlijke indruk en voelde ik me erg op mijn gemak bij hem. We hebben een paar uur non stop zitten kletsen en hadden een heel gezellige avond.

Een week of wat later zagen we elkaar weer en kwam ik erachter dat hij helemaal niet zo kak was als dat zijn eerste indruk op mij was geweest. Hij bezat nogal tegenstrijdige eigenschappen en dat maakte hem erg interessant.

Hij promoveerde tot “foute kakker”.

Er was hier was geen sprake van liefde op het eerste gezicht. Ook niet op het vierde. Ik heb geen idee wanneer de vonk oversloeg eigenlijk. Ineens zat hij er, in mijn hart. En diep ook. En daar houd ik ‘m voorlopig nog eventjes.

Moraal van het verhaal (en tip voor de datende vrouw): kijk eens wat verder dan je neus lang is, verder dan het type man waar je tot dan toe dacht op te vallen. Soms is hij vermomd en zie je hem in eerste instantie niet eens staan. En dat zou doodzonde zijn.