Bron: Pixabay.com
Eén van mijn grootste ondeugden is denk ik wel dat ik verschrikkelijk ongeduldig ben.
Ik erger me wat af in rijen voor de kassa’s, voor stoplichten, achter langzame fietsers, in de wacht aan de telefoon en achter beeldschermen. Dat kolere zandlopertje in Windows is voor mij al een reden om een hoge bloeddruk van te krijgen.
Ik denk en schakel heel snel dus zie vaak van een kilometer afstand al aankomen wat iemand van me wil of tegen me wil gaan zeggen. In gedachten maak ik altijd van die draaiende handbewegingen, komop-komop-komop. Ondertussen verbeten glimlachend en tenen krommend in mijn pumps.
Als ik iets uitleg aan iemand is dat voor mij soms écht heel erg lastig. Voor mij zijn bepaalde zaken zo voor de hand liggend, heb ik ze zo helder in mijn hoofd, dat ik het bijna niet begrijp, wanneer iemand me niet snapt. Als ik iets moet herhalen, slaat de ergernis meteen toe. Ik ben de laatste jaren wel ietsjespietje geduldiger geworden, maar ben er nog lang niet. En om deze reden ben ik dus ook gestopt met het opleiden van stagiaires. Ik maak ze onzeker en zij maken van mij één bonk stress.
Mijn man daarentegen, die maakt zich nooit ergens druk om, stoort zich nergens aan en doet gewoon zijn ding. Hem maak je niet gek.
U begrijpt: één en ander botst nog al eens.
Voorbeeld: elk weekend is het weer raak. Hij kan altijd heerlijk tussen ontbijt en douchen een uurtje of wat zitten facebooken, telegrafen en autotraderen.
Na het douchen doen we meestal gelijk even de boodschappen. Dat gaat al jaren zo. Ik sta dan op een gegeven moment startklaar naast de voordeur met tassen vol lege flessen en oud papier. En vervolgens verzint hij dat hij toch nog even online zijn saldo wil checken. En geld van de ene naar de andere rekening over moet maken. Oh, en die bril, die is vies, die maakt hij nog even schoon.
Ik denk dan “Kom op man, je wist dat we boodschappen gingen doen en misschien wel geld nodig hadden, had dat dan vanmorgen meteen even gedaan”. Maar blijkbaar is dat weer zo’n Venus-Mars dingetje of zo.
Ik moet maximaal een minuut of vier wachten, echt niks op een dag. Ik weet het. Maar de vlekken schieten dan in mijn nek en ik voel dan de onrust en de warmte omhoog borrelen in mijn lichaam.
Hij gaat ook net zo makkelijk bellen als we op het punt staan weg te gaan. En manlief is niet zoals ik: ‘Hoi! Ja. Nee. Is goed. Doei!’ Hij neemt uitgebreid de tijd.
Ik krijg op zulke momenten echt kortsluiting. Moet ontzettend erg mijn best doen niets te zeggen, of hem geen hertendodende blik toe te werpen. Dus ga ik meestal al maar vast naar beneden. Oud papier wegbrengen, vuilniszakken in de container gooien. Die energie kwijt kunnen.
Maar misschien doet ie het wel expres vraag ik me wel eens af. Is hij me stiekem aan het trainen?
