De zoveelste tamponreclame op televisie. “Weet je wat ik nou echt niet snap, mama? Dat al die vrouwen zo vrolijk kijken in die reclame. Dat kan toch niet lekker zitten, zo’n TomTom in je je-weet-wel-daar-beneden??”
Ik lach heel hard. Zij kijkt me onschuldig aan. De grap ontgaat haar, maar mij niet. Ik fantaseer er meteen op los. Hmmm, een TomTom… Zou toch niet gek zijn. Ze hadden ‘m bij mij meteen bij de geboorte in moeten bouwen. Ik heb best wel wat kwaliteiten, maar oriëntatievermogen is daar niet één van. Mijn score is 0,00. Helaas.
Twee jaar geleden reed ik met mijn jongste een stuk van normaliter een kwartiertje, maar één wegafsluiting en ik was nergens meer. ANDER-HALF-UUR en een paar tranen verder kwam ik eindelijk weer op voor mij vertrouwd terrein. Mijn kleine meisje die me de hele weg heeft geassisteerd en wiens aanwijzingen ik uiteraard heb genegeerd (ze was 6, ja) suste me hilarisch toe: “Ach mam, zo zien we nog eens wat.” Het feit dat ik me pas later realiseerde dat ik google maps had op mijn smartphone heb ik nooit iemand durven vertellen, niet dat het mij veel helpt tegenwoordig.
Zo dus ook niet een paar weken geleden. De lieve, zachte aanwijzingen van mijn inmiddels 8-jarige dochter hebben plaatsgemaakt voor de wat meer verwijtende versie: “Maar mama, ik zei toch dat we links moesten?!?”.
“Hè, oooh… dat heb ik niet gehoord, liefje,” waren de enige toegeeflijke woorden die ik uit mijn strot kon krijgen, want ja, ze is 8!! En ik ben haar moeder en volwassen en het is toch belachelijk dat zij me de weg moet wijzen… Kom op zeg!
Ik had al een mega-afgang op het werk. Nieuwe plaats waar we gevestigd zijn en ik roep enthousiast dat ik de lunch wel ff haal. Tuurlijk meid, goed idee. NOT. Kutzooi. Weer wegafsluiting en ja hoor, weer verdwaald. Dat ik vreemde mensen moest vragen naar de straat waar ik werk en dan moet horen hoe diegene ‘jeeeeetje, da’s helemaal aan de andere kant van de stad!’ mompelt, is al om je dood te schamen. Maar het ergste was nog dat ik mijn collega’s moest bellen. En laten dat nou net allemaal mannen zijn. ‘Jongens… ehhh sorry, ik kan de weg niet vinden.. Kunnen jullie de boel zelf ff halen, anders is het koud.’ Nou, ik zal vooral mezelf de herhaling van de grappen en grollen besparen, want ik moet ze nu nóg dagelijks horen….
En dan gisteren. Prachtige wandeling met mijn moeder en twee dochters door het vakantiepark waar mijn moeder in de herfst een paar weken komt te zitten vanwege een renovatie aan haar huis. Alles mooi bekeken en heerlijk genoten. Om vervolgens op de terugweg weer in een discussie te belanden met de jongste, die als enige stug bleef volhouden dat we toch echt rechtsaf hadden gemoeten.
De geïrriteerde opmerking ‘nou dan lopen we maar lekker verkeerd!’, heb ik gelukkig weten te negeren, want helaas moest ik na vijf minuten constateren dat Miep gewoon wéér gelijk had gehad. Damn! Zelfs zij weet beter de weg dan ik. Heb nog even in mijn hoofd overwogen om te roepen dat haar oma en zus dan minstens net zo waardeloos zijn als ik, maar ik heb me ter plekke bedacht. Een goede ouder moet ook fouten toe kunnen geven. Alleen heb ik daar nogal wat moeite mee.
Mijn trotse kleine meisje een dikke high Five gegeven en haar ter plekke met de hand op mijn hart, plechtig beloofd dat zij vanaf nu onze eigen LynnLynn is (want een TomTom is toch echt voor jongens)!!
