Bron: www.pixabay.com
Mijn echtgenoot is echt de leukste en de liefste die ik ooit heb “gehad”. Daar beginnen we mee. Hij is attent, verzorgend, hij kookt, zeemt de ramen, houdt deuren voor me open, scrubt elk weekend mijn rug, rijdt me van hot naar her, sjouwt mijn tassen. En het is ongelofelijk hoeveel geduld en begrip hij heeft met en voor mij.
Ik ben namelijk ab-so-luut niet de makkelijkste vrouw om mee samen te wonen. Ik ben redelijk veeleisend en pietluttig, een tikkie autistisch, wil altijd gelijk, het laatste woord en mijn zin hebben, kan enorm gesloten zijn en mijn humeur kan razendsnel omslaan. Hoge toppen, diepe dalen, dat sowieso altijd.
Maar eens per maand, enkele dagen voor mijn happy period begint, verander ik uit het niets, echt van het ene op het andere moment, in een heuse hormoonheks. Binnen een seconde *poef* is ze er.
Dan zitten we bijvoorbeeld gezellig met een wijntje te eten, niks aan het handje, gezelligheid alom. En dan doet hij iets waardoor mijn bui als een blad aan een boom omslaat. Negen van de tien keer betreft het een futiliteit; te hard ademen naar mijn zin bijvoorbeeld. En dan stoort mij dat ineens zó enorm verschrikkelijk, dan ik hem het liefste een stomp op zijn neus wil geven. Terwijl ik het luttele minuten daarvoor echt hartsikke naar mijn zin had.
Het boze gevoel komt uit het niets aanzetten. Als een tsunami overspoelt het me dan. Het komt diep uit mijn binnenste, ik krijg het er dan zelfs lichamelijk warm van. Het kolkt en pulseert.
Die bui duurt meestal een dag of drie – vier. Ik heb dan echt niets nodig, alles triggert me. Koffiekopjes die niet in de vaatwasser zijn gezet, schoenen op een plek waar ze niet horen, dat ik ga plassen na hem en dan nog twee velletjes op de rol treffen, een berg gedragen kleding op de stoel in de slaapkamer, dat hij tijdens het eten zijn mes in zijn mond stopt, de tv die op standje bejaardenhuis staat, dat eeuwige geknaag aan zijn nagels…
Terwijl ik dit zit te typen, voel ik nu weer aan mijn hele lijf dat die fijne periode er weer aan zit te komen. Mijn bovenbenen voelen beurs aan, als iemand maar naar mijn borsten kijkt, wil ik ‘m al des Miss Piggy’s neerhoeken en de tranen springen me om niks in de ogen.
Leuk.
Het wachten is op de heks.
Nog maar een jaartje of tien en dan ben ik van haar af.
Zal mij benieuwen of mijn huwelijk dat redt.
