Die troebele blik van je. Man, je schiet er echt geen bal mee op. Je ziet geen ene flikker en je valt over je eigen toetsen van ellende. Waarom die eeuwige melancholie, die oh zo grote ontevredenheid?
Het helpt allemaal niet.
Het helpt werkelijk nérgens bij.
Zie nou eens wat écht is en wat niet?
Get real: DIT is je leven. En dat weet je. Dit is waar je het mee moet doen. Dit is waar je genoegen mee zult moeten nemen. Op de rest kun je een halve eeuwigheid wachten. Of ook een hele, als het net even tegen zit.
Man, durf te leven. Met dat wat je hebt… Maar nee, jij durft niet. Je moet méér. Je wílt per se meer. Want er is maar één leven. Eentje maar. Waar jij alles uit moet en zult halen. Maar je kunt het niet, jij zit vast. Vast in je zelfgemaakte kooi. Je kunt natuurlijk tegen de tralies beuken. Anytime. Wie weet buigen ze dan wel een beetje naar buiten. Misschien heb je dan daadwerkelijk wat meer ruimte om je vleugels eens te uit te klappen. Maar daar blijft het bij. En het dak van je eigen kooi komt zo wel steeds verder naar beneden…
Ooit word je geplet door je eigen acties. Dat beetje meer vrijheid naar de zijkant maakt de ruimte naar boven steeds kleiner… Beuken tot het dak op je kop valt. Vliegen wordt toch nooit meer wat. En dan, ooit, ben je dood. Door je zinloze gewroet op de bodem en je gebonk tegen de spijlen.
Want verplichtingen. Verantwoordelijkheden. Beloftes die je deed. Pijn die je anderen liever niet wilt geven. Je doet wat je geacht wordt te doen.
Je hebt vleugels. Prachtige vleugels. Maar je durft ze niet te gebruiken. Eigenlijk weet je al bijna niet meer waarom je ze überhaupt hebt. Kom. Leer je kooi gewoon maar te waarderen. Je komt er toch nooit uit.
Je hebt ‘m immers zelf gebouwd met de keuzes die je maakte?
En wat jij bouwt, is degelijk.
Moeilijk te af breken. Heel moeilijk.
Jouw leven, jouw vleugels, jouw kooi.
Get real.
Choose differently.
Choose life.
