’Boscafé ‘t Hijgend Hert’ – de enige berghut van Nederland!’, staat er op de gevel. Buiten regent het. Het lijkt eerder herfst dan zomer. We lopen door de glazen serre en zoeken een plaatsje in het donkerbruine gedeelte van het restaurant waar de open haard brandt.
Bron: pexels.com
Wij zijn op vakantie. Vriend en ik eten hemelse modder en de twee kleintjes smullen van een ijsje. Natuurlijk hoort er ook drinken bij. Appelsap, fristi, cappuccino en: BIER!
Door de dansende vlammen van het haardvuur en het kaarslicht krijgt alles een magische gloed. Ik maak foto’s van mijn gezin. Op de achtergrond zie ik heiligenbeeldjes, jachttrofeeën en emaillen reclameborden. De jongens zijn al een beetje moe en staren in de ruimte terwijl ze hun flesjes leeglurken. Ik vind het een prachtig plaatje. Het lijkt alsof ze alles in zich opnemen en de dag overdenken. Het heeft iets romantisch. Ze kunnen zo in een tijdschrift vind ik, trotse moeder. Een smeltmoment.
Vriendlief heeft echter vooral oog voor zijn flesje bier. Oerbier, Hèllige Hèndrik, een speciaal millenniumbrouwsel ter ere van het 1000 jaar bestaan van het dorpje Vijlen. Hij maakt dáár foto’s van. Dat doet hij wel vaker van zijn gerstenat; het is niks nieuws. Meestal probeert hij het te voorkomen, maar met een beetje geluk kun je soms toch nog een stukje van een gezinslid zien. Zo ook dit keer, mijn handen, gelakte nagels en telefoon staan er mooi op. Zo ben ik er toch nog een beetje bij.
“Voor in zijn bierarchief”, mompelt hij. Bierarchief?? Wat is dat? Gaan wij thuis een wall-of-beer maken? Plakt hij alle zorgvuldig uitgeprinte bierkiekjes in een fotoalbum? Houdt hij een instagram-account bij voor zijn bier-veroveringen? Nou, nee dus. Wat moet je er dan mee?
Alhoewel… dat laatste zou niet eens zo’n heel gek idee zijn. Als hij nu een avond gaat stappen en de volgende dag niet helemaal lekker wakker wordt, hoor ik steevast: “Zó veel heb ik nou ook weer niet gedronken… volgens mij…”
Maar dan kan ik gewoon zijn bierstagram checken en een weloverwogen besluit nemen: laat ik hem rustig liggen of stuur ik de kinderen op hem af?
