Twee maanden geleden vroeg ik me – net als de ouders van Floor zelf – af, of later nog wel zou komen. Een later voor lieve Floremeis.
(NB: De blog van haar vader, over het ziekteverloop van Floor, vind je hier)
Zó veel doorstaan, zó ontzettend veel ondergaan. En toch kwam dat later niet. Floors ‘later‘ bestond uit twee maanden. Maanden waarin ze lééfde, zo hard als nog mogelijk was voor haar zieke, zesjarige lichaampje. Ze overleed 10 augustus.
Toen was al het later voorbij.
Begin juni, toen de familie terug was gekomen uit de VS waar Floor een intens zware behandeling had ondergaan, waren er tóch nieuwe plekjes op de scan te zien. De opgebouwde hoop beefde op haar grondvesten. Ik schreef in een opwelling:
“Ik hoop zo onbeschrijflijk hard dat ze [Floors ouders] over 20 jaar naast hun prachtige, volwassen dochter staan, naar een regenboog kijken en zeggen: “Weet je nog, lieverd, hoe we ons toen afvroegen of er überhaupt nog wel een later zou zijn? En nu ís het later! Het was er dus toch. En het is er nog steeds.” “
Floors regenboog – 10 augustus 2016 (bron: foto IvT-A)
Maar midden juni bleek dat de kanker inderdaad in alle hevigheid was terug gekomen. En hoe hard ik ook gehoopt en geduimd heb, die 20-jarige dochter zal Floor nooit meer kunnen worden. Geen later. En dat is zo bitter. Mijn verdriet daarover is immens, mijn medeleven voor haar papa, mama, broers en zusje zo groot, dat alleen bij het schrijven van deze blog de tranen alweer over mijn wangen rollen. Ik kan niet anders.
Ik ken Floors mama al wat langer, van een forum voor moeders, waar ik vaak kwam en lief en leed deelde. Tot een paar jaar geleden, toen er te veel veranderde in mijn leven en mijn kinderen groter werden. Maar via Facebook bleef het contact. Het begin van Floors ziekte (neuroblastoom) staat in mijn geheugen gegrift. Het ongeloof, de verbijstering. Hoe is het mogelijk. Kinderen die net aan het leven beginnen, mógen geen kanker krijgen. Kinderen mógen niet doodgaan. Dat mag niet. En toch gebeurt het.
Op zulke momenten zou ik zo graag willen geloven dat er iets is na de dood. Iets dat hoop geeft. Maar áls er iets is na de dood, áls er iets als een God bestaat, waarom laat dat iets dít dan gebeuren? Dáár wil ik juist weer niet over nadenken. Omdat het onuitstaanbaar oneerlijk is.
Ik kijk naar mijn eigen mooie, tienjarige meiske en mijn stoere, grote tienerzoon. Probeer me voor te stellen hoe het er in mij uit zou zien als ik een van hen zou verliezen. Als een van hen niet meer in dit leven zou zijn en ik dat zou overleven. Hoe zou ik dan door kunnen gaan? Hoe geef ik dat een plaats? Hoe zou ik ooit kunnen stoppen met huilen? En wat zou ik willen horen van de mensen om mij heen? Wat heb je bij zulke gebeurtenissen nog aan iets als ‘sterkte’? Het is simpelweg onvoorstelbaar.
Het verdriet blijft. Voor altijd. Als je je kind verloren hebt, zul je je op bepaalde data steeds weer voorstellen hoe ze nu had kunnen zijn. ‘Vandaag zou ze 30 geworden zijn, misschien had ze al kinderen gehad, was ik oma geweest…’ Zulk verlies blijft onbeschrijflijk.
De afgelopen anderhalf jaar keek ik steevast om de zoveel dagen even hoe het met Floor ging. Of ze nog nieuwe herinneringen had kunnen maken met haar familie, doorzetter als ze was. Van één van die momenten is een prachtig filmpje gemaakt door ‘Een Momentje‘.
Haar lachje op de foto’s. Een dappere lach die toch, ondanks de toenemende pijn, steeds weer doorbrak. Op 10 augustus zat ik in de auto toen ik het overlijden van Floor vernam. Ik reed naar een parkeerplaats omdat ik door de tranen niets meer zag. Later die dag verscheen er een regenboog…
Floor was een regenboog in persoon.
Bijzonder. Kleurrijk. Dapper.
Maar het wonder van de genezing bleef uit.
En tóch bestaan wonderen.
Floor was er zelf eentje.
Dag lieve Floor…
NB: Ik wil met deze blog géén medeleven voor mij genereren. Ik wil ook geen likes of duimpjes of wat dan ook voor deze blog. Ik wil hiermee enkel mijn verdriet, mijn eigen medeleven en mijn gedachten uiten en daar gebruik ik nu het platform HVD voor. Daarom:
Alle sterkte- en krachtwensen, alle hartjes en liefde, alle medeleven en steunende gedachten zijn enkel en alleen voor de familie en naasten van Floor.
