*Ploink!!*
In mijn mailbox verschijnt een bericht.
‘Seizoen één tot en met zeven van Gilmore Girls is vanaf nu te bekijken op Netflix.’
En dat preciés op het moment dat ik me door seizoen vier van Orange is the New Black heen had geworsteld. En nét precies nu, wanneer ik op het punt sta om weer een leven te krijgen. Want serieus, als ik een serie leuk vind, dan jas ik alle afleveringen er in no-time doorheen. Met alle wallen, slaapgebrek én ontbrekend sociaal leven van dien.
Elke avond weer datzelfde dilemma: nog eentje dan? Om vervolgens halverwege de aflevering te moeten stoppen omdat de luciferhoutjes mijn hangende oogleden niet meer omhoog kunnen houden.
Gilmore Girls, dat is dus een serie die ik nooit heb kunnen volgen, omdat ik in mijn pre-scheidingstijdperk heel veel (te veel) rekening hield met de televisievoorkeur van de man des huizes. Nu valt de serie in mijn schoot, precies op tijd, vlak voor mijn grote samenwoonavontuur met een man die weliswaar niet van televisie houdt, maar het toch ook niet erg zal kunnen waarderen als ik me een paar weken ’s avonds in mijn kantoor opsluit met mijn laptop. Ik heb dus nog precies twee weken de tijd om zeven seizoenen van 21 afleveringen van 45 minuten (dat is toch al gauw… geen idee, ik geef het op) te bekijken.
Dat wordt dus laptop mee naar het toilet, onder de douche en naar bed. Ik heb de Olaz en de botox alvast besteld.
Zou Vriend het merken als ik tijdens de seks mijn laptop aan laat staan?
