WC-rol dilemma

In één adem dreunt het mollige meisje aan mijn voordeur deze uit haar hoofd geleerde zin op, houdt haar hoofd een tikje schuin, lacht er gepast bij en wacht vervolgens mijn antwoord licht gespannen af. In haar handen heeft ze een verkreukelde wc-rol met rozige bloemetjes (€4,49 voor 16 rollen bij de Lidl, maar dan heb je wél 4-laags!) met daarvoor een reeds geopend knalroze portemonneetje dat “vul mij, vul mij!” roept.

Ik blokkeer altijd een beetje als mensen iets van mij willen hebben wat ik eigenlijk niet wil geven. Vanmiddag voor de deur van de buurtsuper kon een man met een dikke multomap zijn zin ook niet afmaken toen ik al ‘nee, dank u wel’ riep en doorliep. De straatkrant-meneer voor de AH zeg ik altijd vriendelijk gedag, maar daar blijft het dan ook bij. In een donkergrijs verleden heb ik me wel eens laten verleiden om tot aanschaf van een straatkrant over te gaan, maar sinds het nieuws naar buiten is gekomen dat ook daar een hoge meneer op kantoor zich zit te verrijken van offerende goedwillenden, ben ik daar rigoureus mee gestopt.

Ik heb ook steeds meer moeite met die irritante collectanten aan de deur, helemaal na de ervaring van een kennis die een meneer voor het diabetesfonds niet van haar deurmat gepraat kreeg. Gewoon ‘iets in de collectebus doen’ was er nl. niet bij. Nee nee, ze moest iets tekenen zodat het automatisch van haar rekening afgeschreven kon worden. Ze had er geen trek in, waarna de man in woede ontstak en haar toebrulde of ze soms dacht dat hij dit voor zijn lul lol deed. En of zíj liever zijn taak in deze wilde overnemen. Met een uitgespogen “Of niet soms?!” er achteraan. Hij trok zelfs zijn diabetesfonds-hesje uit en wapperde dit voor de neus van kennis heen en weder om zijn woorden kracht bij te zetten. Gans flabbergasted, gaf ze toe en schreef op de kwitantie dat er dan wel €5,- afgeschreven mocht worden. In plaats van een nederig ‘dank u wel’, zei de man dat dát niet kon: €10,- was het absolute minimum, wat dacht ze wel/niet?! Totaal overrompeld door zoveel brutaliteit ging ze akkoord en was ze een tientje armer. We hebben er blauw om gelegen, maar mij zou zoiets niet overkomen. Opzouten ermee, graag of niet.

Maar ik geef toe: ik heb zelf ook een paar jaar m’n voet tussen deuren gezet voor het reumafonds. De ex had/heeft reuma watheefthijniet? en daar trok ík voor langs de huizen. Een beetje de omgekeerde wereld, want het was voor de ex juist hartstikke goed geweest om met zijn stramme, zieke en afgekeurde lijf geld op te halen voor onderzoek om dat zelfde stramme, zieke en afgekeurde lijf weer tot leven te wekken. Niets van dat alles, ik liep ermee, maar besloot na een aantal jaar dat ik er wel klaar mee was. Net zoals ik niet veel later ook klaar was met de ex.

Heel soms heb ook ik goede-doel-collectanten aan de deur. Ik heb er de grootste moeite mee dat het merendeel van de hoge heren/dames op kantoren van fondsen een godsvermogen achterover drukken verdienen en er dus heel veel aan de strijkstok blijft hangen. Bespottelijk. Tenenkrommend.

Om niet helemaal alles voor mezelf te houden, financier ik een adoptiekind bij Compassion. Ik krijg regelmatig post van haar. En haar mentor vertelt ook hoe het met haar gaat. Ik kan haar bezoeken, als ik wil, maar daarvoor moet ik naar de Dominicaanse Republiek en da’s best ver. Misschien Lov’je een keer lief aankijken als we naar de zon willen…

Toen mij larfjes nog op de basisschool zaten en met een of andere actie langs de deur ‘moesten’, liet ik dat nooit zomaar toe. ‘Water voor Ethiopië’ of ‘Zaad voor Zimbabwe’, van mij mochten ze niet. Ik legde zelf wel iets in, om niet helemaal als monstermoeder gezien te worden. Ik ben gewoon niet zo van het gebedel aan de deur. Of aan de telefoon, for that matter. Daar had ik het al eerder over. Bedelen voor doelen die geen doelen zijn.

Maar goed, jij vraagt je nu natuurlijk af of ik een wcrolvoorhongerigekindertjesinarmelanden heb gekocht. Het meisje aan de deur is nogal -hoe zeg ik het netjes- goed doorvoed. Ze woont met haar eveneens volgevreten moeder aan het begin van de straat. Moeders loopt altijd en eeuwig te roken (je ziet haar nooit zonder sigaret), te schreeuwen (“Liiiiisaaa!! Eeetuhh!!”) en zomer en winter op sokken of blote voeten op straat. Dat mag, wie ben ik om daarover te oordelen. Wel dacht ik ‘meisje, als je nu eens wat minder door je slokdarm-kanaaltje naar binnen werkt,  je moeder dit meteen ook doet en van al het geld dat je ouders daaraan overhouden nou eens 83 wc-rollen koopt en opstuurt naar de kindertjes in arme landen.’ Ik zei het natuurlijk niet; het wichtje kan er ook niets aan doen.

Starend naar de verkreukelde en beduimelde wc-rol heb ik vriendelijk bedankt en ‘nee’ gezegd tegen haar aanbod. Zoals ik zei: ik blokkeer altijd een beetje als mensen iets van mij willen. En sinds vanavond weet ik, dat ik zelfs blokkeer als kinderen met wc-rollen aan de deur iets van mij willen. Liever gezegd: ik krijg acute obstipatie. Geen wc-papier nodig dus. Sorry, hoor.