Naar aanleiding van de oproep bij één van mijn vorige blogs zijn er inmiddels al vele verhalen op het redactieadres binnengekomen. Stuk voor stuk mensen die graag hun verhaal in de openbaarheid zouden willen vertellen maar om zeer begrijpelijke redenen volledig anoniem wensen te blijven. Voor die wens heb ik alle respect en dat is waarom ik als spreekbuis wil fungeren voor deze mensen. Zowel de moed om openlijk te vertellen over wat er gebeurd is of over wat zij denken en voelen, als ook de kracht om na het gebeurde tóch weer op te staan en het leven goed te leven, is bewonderenswaardig.
De navolgende tekst is dit keer het enigszins cryptisch verhaal van een middelbare vrouw die reflecteert op de gemaakte keuzes in haar leven. Dank aan en een warme omhelzing voor de auteur.
Uit!
Zo’n blanco beeldscherm is toch iets fascinerends. Staren naar al dat wit en totaal niet weten wat erop gaat verschijnen. Vroeger had je een blanco vel en zat je tijdens het piekeren op de achterkant van je pen te kauwen. Tot je gefrustreerd het papier in elkaar frommelt en in de hoek smijt.
Nu liggen je vingers doelloos op het toetsenbord en staar je naar een leeg word(press)-blad op je laptop, niet wetende wat er ooit nog op zal komen te staan. Maar een laptop verfrommelen en in de prullenbak donderen is toch iets lastiger. Dan maar uit.
Ik weet nu ook niet wat er op het ‘blanco vel’ moet komen te staan. Alweer niet. En dat is het probleem: ik weet niks meer.
bron: pixabay
Uiterlijk lijkt alles best oké. Innerlijk ben ik chaos. Appelmoes zonder appel. Guit zonder G. Paus zonder P. Geitenbreier zonder geiten. Brinta zonder melk. Droog als gort. Leeg. En toch huilt alles aan mij. In me. Uit mij. En soms zelfs met me.
De hele dag galmt ‘t door de doffe brij in mijn hoofd.
Is dit alles?
Is dit echt alles wat er is?
Doe mij dan maar een onsje meer.
Want ik wéét dat dit niet alles is. Maar blijkbaar wel alles wat ik krijg.
Alles waar ik het mee moet doen. Ik heb gekozen. Met die keuzes moet ik leren leven, hoe lang dat ook duurt, waar en hoe leeg dat dan ook is.
Tenzij die keuze mij ineens niet meer wil en uitspuugt. Dat kan natuurlijk ook nog. Absoluut niet irreëel op dit moment. Dan zien de dingen er plots weer heel anders uit. Maar dat weet ik niet dus leef ik vooralsnog met mijn keuzes. En zij met mij?
Rotkeuzes.
“Je kunt toch altijd nog wat anders kiezen?” zeggen ‘ze’.
Maar ik weet wel beter. Ik kies niet meer. De chaos regelt zichzelf maar.
Ik zie wel wat er op het scherm van mijn leven verschijnt.
En anders zet ik ‘m gewoon Guit.
Zonder G.
Heb jij in het verleden te maken gehad met misbruik, mobbing of seksuele intimidatie en zou jij ook heel graag je verhaal in het openbaar willen vertellen, maar ben je bang voor herkenning? Stuur ons je verhaal op redactie@hoevrouwendenken.nl en wij zorgen ervoor, dat het geheel discreet én geanonimiseerd via Leela’s spreekbuis-account gepost wordt. Leela zal duidelijk maken, dat het om een ingezonden stuk gaat, maar jij blijft geheel anoniem, beloofd! Je krijgt vooraf altijd een bericht met een voorbeeld van hoe je verhaal op HVD zal verschijnen en informatie over de verschijningsdatum.
