Beste Matthijs,
Bedankt dat je aandacht besteedt aan dementie. Erg jammer dat het verhaal wederom draait om de stokoude moeder van een bekende Nederlander die wat vergeetachtig begon te worden. Het hele item bleef in vergeetachtigheid hangen. Geen vragen over de verschillende vormen en verschillende kenmerken van dementie. Weer staat Alzheimer centraal. Als ‘het vergeten’ alles was, dan zou dementie ook niet zo’n schrijnende ziekte zijn. Dan zouden mensen er ook wel mee om kunnen gaan. Iedereen vergeet tenslotte wel eens wat. Professor Scheltens brak zo af en toe in om iets zinnigs te zeggen, maar je vroeg slechts naar de jou reeds bekende weg.
Die ene opmerking: ‘Dan had je je moeder in huis kunnen nemen.’ Waarom zeg je dat? Weet je hoe kwetsend het is om het een ‘kwestie van prioriteiten stellen’ te noemen?
Denk je werkelijk dat iemand met dementie alleen een beetje hulp nodig heeft op gezette tijden en verder vooral aandacht? Denk je werkelijk dat de buren wel even bij kunnen springen als het nodig is? Dat het gezinsleven gewoon kan doorgaan? Dat je geen mantelzorger meer bent als je familielid eenmaal in een verzorgingshuis zit? En denk je nou echt dat het leuker is om zo lang mogelijk in je eigen omgeving te blijven?
Toen mama nog thuis woonde, was het niet zo leuk. Ze was constant bezig met alles onder controle houden en ze kon daarbij behoorlijk manipulatief te werk gaan. Dag en nacht ging het door en ze wist altijd wel een reden aan te voeren waarom ze dit keer echt een goede reden had om aandacht te krijgen. Ik, andere familie, de buren, iedereen was constant met haar bezig. Medicijnen moesten verborgen worden. ’s Nachts viel ze regelmatig of ze ging zelf op pad omdat ze bang was te laat te komen. Succes met tegenhouden, iemand met dementie is inventiever dan je denkt.
Ze dreigde ook met ‘er een eind aan maken.’ Als echt iedereen ‘nee’ zei, dan werd de paniek erger, maar ook de hallucinaties. Planten die haar aanvielen, feestjes die in haar huis gehouden werden, bedreigingen. En nu klinkt dit alles als heel initiatiefrijk maar verder moet je je iemand voorstellen die nul initiatief toont. Ze eet niet als je niet zegt dat ze een hap moet nemen, ze slaapt niet als je niet zegt dat ze naar bed moet, ze blijft niet liggen omdat ze toch echt zeker weet dat ze te laat komt bij haar afspraak die over drie weken pas is. Angst, depressie en hallucinaties dat hoort ook bij dementie. Dat woont niet prettig samen, zeker niet als je ook nog een eigen leven wilt hebben.
Iedereen die dementie van dichtbij meemaakt, herkent de enorme vermoeidheid na elk bezoek. Mijn eerste prioriteit is een gelukkig leven. Datzelfde gun ik mijn moeder. Daarom ben ik heel blij dat ze nu, net als Freek’s moeder, ook in Weesp woont.
En als je écht wilt weten hoe het is, kom eens langs en praat er dan nog eens over.
Hartelijke groeten,
Een dochter
Ik heb de uitzending niet gezien, maar dit heb je geweldig verwoord! Precies zoals het is. Mijn moeder is in maart jl overleden, nadat ze twee jaar na de dood van mijn vader “op zichzelf” had gewoond en daarna anderhalf jaar in een kleinschalig wooncomplex woonde. Het waren tropenjaren, voor mijn vader helemaal, maar die wilde er niet aan dat ze dementeerde. Wij, drie dochters en twee kleinkinderen, konden het na twee jaar niet meer bolwerken en hebben haar toen, hoe moeilijk wij het daar ook mee hadden, verhuisd naar die kamer in het kleinschalige woonproject. Een drama was het. Wij waren met vijf personen om mijn moeder ‘in de lucht te houden’ en daar gingen we mee door toen ze niet meer thuis woonde, want het huis had voor een heleboel dingen geen tijd. En toch was ze daar veel minder angstig dan in haar eigen huis.
Dankjewel voor je reactie, toch ergens fijn om te horen dat het door anderen ook zo ervaren wordt.
Onderaan mijn blog staat trouwens een link naar de desbetreffende uitzending (onder de foto), mocht je toch nieuwsgierig zijn.
Wat jij beschrijft , is zo herkenbaar voor ons. Onze beide moeders hadden een vorm van dementie.
We wensen je heel veel sterkte .
Je oude buren, Roel en Olga