Laat me uit dat hok!

29 september 2016 door Yone

bron: pixabay

Iedereen moet in een hokje passen. Het geeft mensen een veilig gevoel als je een label kunt plakken op een persoon. Dan weet je waar je aan toe bent, toch? Dus niet. Ik vind het klinkklare onzin, die hokjes.

Afgelopen week moesten twee kennissen onafhankelijk van elkaar een psychometrisch assessment afleggen, nadat ze respectievelijk twee en drie sollicitatierondes achter de rug hadden. De score van de test was bepalend voor de eventuele aanname. Oftewel, de bedrijven hadden een bevestiging nodig of ze wel in het juiste hokje pasten (en weinig vertrouwen in hun eigen mensenkennis).

Bij een van mijn werkgevers heb ik meerdere van die testen gedaan. De ene om te kijken hoe ze me moesten managen en coachen. Alsof ik één of andere gevaarlijke exotische diersoort was, die hen zou aanvallen als ze me verkeerd benaderden. In dat laatste zit misschien een kern van waarheid, maar ik betwijfel of een test daarop het antwoord geeft. De andere test was bedoeld om zichtbaar te maken uit welke persoonlijkheden hun teams opgebouwd waren. Die test heb ik in de loop der tijd drie keer ‘mogen’ maken en drie keer eindigde ik in een ander hokje. Dat werd door HR geweten aan mijn ‘persoonlijke groei’; voor mij bevestigde het de onzin van die hokjes.

Het gaf me wel een soort van genoegen dat ik in ieder geval steeds in hokjes eindigde waarin ik weinig tot geen gezelschap had. Voelde ik me ondanks mijn label toch nog redelijk uniek. Wat ik uitermate irritant vond, was dat sommige collega’s na de uitslag alles wat ze deden, goed of fout, gingen wijten aan hun hokje. Want: ‘Zo waren ze nou eenmaal.’ Ik probeerde lak te hebben aan mijn hokje, kwam ertegen in opstand. Waarop mijn manager laconiek vaststelde dat dat bij de persoonlijkheid in mijn hokje paste: “die worden liever niet gelabeld”, waarmee hij me terug ramde mijn hok in en het deksel dicht schroefde. De fans van de hokjes bij dat bedrijf waren overigens overwegend mannen. Als ik daar conclusies aan hang, ga ik zelf labelen, dus ik hou het bij een objectieve observatie.

Waarom zou iemand in een hokje moeten passen? Ik ben ik. Ik ben 40+ maar voel me soms 12 en ook weleens 120. Ik ben soms aardig, soms vals, soms een Einzelgänger, soms op zoek naar gezelligheid, soms vrolijk, soms depressief, hou van het leven en soms ook echt niet, soms creatief en soms vastgeroest in patronen. Naast die hokjes uit de testen heb je ook nog alle maatschappelijke hokjes: katholiek, moslim, christen, atheïst, voetballer, hardloper, huisvrouw, carrièretijger, allochtoon, autochtoon, vluchteling, tokkie, kakker, foody, hipster, man, vrouw, hetero, homo…Voor alles hebben we een label en plakken zullen we. Want iemand zonder label, dát is pas eng.

Maar ondertussen moeten we wel allemaal ‘out of the box’ kunnen denken. Welke box dan?

Stop eerst maar eens met het labelen van iedereen, laat mensen mens zijn, gewoon zichzelf. Of hok-hoppen dat het een lieve lust is. Ik heb een ‘uitdaging’ (nog zo’n allergie-woord, maar daar schreef ik al eerder over) voor al die obsessieve hokproppers: Doe eens gek en laat me uit dat hok? Moet je kijken wat er gebeurt!

bron: pixabay