De mislukte idylle van het landleven

2 oktober 2016 door Lou Bartels

Ik woon op ’t ‘platteland’. Nu is plat hier relatief: het is namelijk erg heuvelachtig, niet geheel ongebruikelijk voor een Oostenrijkse omgeving. Maar goed, ik woon dus in een huis midden op het erf van een boerderij (en nee, dat is níét de varkensstal; die is 50m verderop). In een gehucht waar ca. 60 mensen, het merendeel 60+, wonen.

Je zou verwachten dat het hier de rust en de idylle zelve is. Niets is minder waar. Ik zit dit hier nu ‘live’ te typen: zondagochtend half 8 (ook al verschijnt de blog vanmiddag pas). Het zondagse boerenleven is sinds een uurtje weer gestart. De kippen zijn zelfs al eerder van stok gekomen – die hebben ’t lak aan welke zondag dan ook – en kakelen alsof ze stuk voor stuk een gouden ei van een kilo leggen.

bron: eigen foto (LB)

Ik word er bijkans gék van. Mijn leven is zó ontzettend anders dan dat van de boer en zijn familie. De buurzoon (9) is bijvoorbeeld verzot op grasmaaien. Elke zaterdagochtend van iets na zevenen tot een uur of half 10. Dat is lang, inderdaad; we hebben véél (heel veel) gras hier rond de boerderij. Gelukkig komt de winter weer. Dan hoef ik enkel maar van 5am tot 6am wakker te liggen van het geschraap van de sneeuwschuiver over het asfalt.

Enfin. Na het grasmaaien wast Opa Boer (die hier ook woont met vrouw, net als de andere dochter, mijn bovenbuurvrouw) diezelfde zaterdag van 10 uur tot 12 uur zijn bolide én het hele erf met de hogedrukspuit. Ondertussen gilt buurvrouw 1 dat haar kinderen binnen moeten komen voor het ÉÉÉÉÉTEN!!! Buurvrouw 2 krijst naar haar man dat ie nu echt eens op moet schieten omdat de paarden nog naar de koppel moeten. Buurvrouw 3 roept met haar eeuwig schrille stem haar hond (alias kind).

Mensen praten hier helemáál niet met elkaar! Ze schreeuwen enkel, alsof hun leven ervan afhangt.

Ik kan het blad ‘Landleven’ dan ook niet meer zíén: er klopt geen bal van. ‘Een moment rust’. Há, geintje! We hebben hier in Oostenrijk trouwens een zelfde soort magazine: ‘LandLeben’. Net zo misleidend. Niks idylle.

bron: eigen foto (LB)

Half acht is voor de landlevenmensen al bijna middag. Voor mij is het midden in de nacht. Ik werk – om redenen – meestal ’s avonds en vooral ’s nachts, ga zelden voor 1-2am naar bed. De boerenfamilie duikt daarentegen om 21h in de bedstee en springt er om half zes (!) ’s ochtends weer uit, ook in het weekend. Dan trachten ze de kinderen (drie stuks, 2 meisjes van 3 en 7 en die zoon van 9) nog een uurtje of  twee in toom te houden totdat ze ’tegen de middag’, om half 8 dus, echt los mogen.

Vanaf dat moment wordt er gegild, gejoeld, geschreeuwd, om ‘mijn’ huis heen gerend, ballen tegen de muur getrapt, gras gemaaid, auto’s gewassen, met de erf-trekker rond gescheurd, hout met de cirkelzaag kleingemaakt voor de kachel, met de deuren gegooid (dat overigens ook om 6am al), gestampt tot het plamuur van het plafond vliegt, en nog meer geschreeuwd.

Die hiervoor genoemde verwarming is trouwens ook ingesteld op ’t boerenleven: die gaat pas aan als het buiten onder de 12 graden is (en mijn woning is zo goed als niet geïsoleerd, dus u begrijpt ’t). ’s Ochtends om 4 uur gaat ie aan, na negenen weer uit, want dan is iedereen sowieso buiten aan het werk of weg. Rond vijven weer aan, om negen uur ’s avonds weer uit, want dan ligt iedereen in toch al in bed. Alleen ik niet. Ik heb zelfs maar een straalkachel aangeschaft. Maar goed, dit heeft niks met het lawaai te maken. Excuses voor deze excursie.

Ik slaap erg licht, werk tot zeer laat, en ben dus steevast strontchagrijnig als ik zelfs in het weekend om half 8 uit bed gelawaaid word. Ik ben al een keer geflipt op een zondagochtend: in mijn duster op slippers ben ik als een tierend waswijf naar buiten gerend: of ze nu allemaal van de pot gerukt waren?!? Werd me niet in dank afgenomen.

Misschien ben ik een mega zeurkous. Soit. Dit houd ik niet veel langer meer uit.
Ik ga mooi terug naar de stad verhuizen. Lekker rustig.