Het grootste gedeelte van de Nederlandse vrouwen is vast al wel naar Bridget Jones’s Baby geweest. Ik ook. Een paar vriendinnen wilden graag gaan en een avondje bioscoop is altijd leuk. Aangekomen bij het filmtheater stond een hele kudde vrouwen te wachten op de kaartjes en de aanvang van de film. Er was welgeteld één man die de zaal in liep. Hij had waarschijnlijk iets goed te maken met zijn vrouw en sjokte volgzaam achter haar aan naar hun plekken.
Ik heb de grootste lol gehad toen we een selfie probeerden te maken. De telefoon van mijn vriendin sloeg volledig op hol. De flitser bleef maar flitsen en het toestel maakte willekeurige foto’s. Het resultaat: foto’s van de achterwand van de bioscoop, de stoelen, de mensen die langsliepen en een compleet overbelichte foto waar alleen ons haar herkenbaar op stond. De tranen rolden over mijn wangen. Ik vertel dit om aan te geven dat mijn humor niet echt van een heel hoog of ingewikkeld niveau is; ik ben niet veeleisend.
Toen begon de film. Overal om mij heen hoorde ik gelach. Ik glimlachte alleen. Na een tijdje begon het mij te vervelen. Als Bridget te lang niet gevloekt had of geblunderd, moest er weer iets gebeuren. Sommige grapjes waren te ver gezocht. Nou ja, dat is mijn mening. Om mij heen hoorde ik vrouwen happen naar adem tussen het gieren van het lachen door.
Zeker de helft van de film heb ik me afgevraagd of ik eigenlijk deel twee wel gezien had en hoe het eerste deel ook al weer afliep. Deel één vond ik toch leuk?! En toen viel het kwartje. Deel één heb ik thuis gezien. Op de bank, op zo’n druilerige avond, onder een dekentje en in mijn eentje. Als ik het saai vond, zapte ik naar NCIS, Family Guy of een of andere bloederige serie. De grote lijnen van het verhaal kreeg ik zo prima mee.
De hoofdpersonen waren toen nog mooi. Bridget was wat dikker. Ze oogde sympathiek en jong. De mannen waren perfect voor de rol. Geen van beiden zou mijn type zijn, maar ze waren wel leuk om naar te kijken. In dit nieuwste deel waren de hoofdpersonen vooral oud en uitgeblust. Niet sprankelend, enkel moe. Ik hoorde zoveel vrouwen praten over de perfecte feel good movie. Maar als ik een film kijk met een voorspelbaar liefdesverhaal, dan wil ik graag mooie mensen zien. Dan heb ik dát nog om de film mee door te komen.
Ik heb me wel vermaakt hoor. Ik werd omringd door gezellige mensen en zo’n horde vrouwen horen lachen(de mannenlach kon ik niet ontwaren) heeft ook wel iets. Maar ik hoop echt dat Bridget het nu bij deze vent houdt. En dat niemand meer op het idee komt om nóg een film te maken over een vloekende en blunderende Bridget die haar baby probeert te verschonen en vervolgens door haar zoontje onder geplast wordt. Mocht dit ooit toch gebeuren, dan kan ik nu al zeggen dat ik die film niet ga zien.
Bridget Jones, ik ben klaar met jou!
Ik was ook naar de film gegaan in de veronderstelling dat we verzekerd waren van een avondje lol. De lol was er wel maar die had niets met de film te maken. Saai en zoooo voorspelbaar.
Na alle reacties over gieren van het lachen en tranen met tuiten gelachen, dacht ik echt dat het aan mij lag ?
Ik had m’n tena lady zelfs ingedaan!
Eindelijk bijval!?
Echt he! Ik ging tijdens de film automatisch op zoek naar de afstandbediening, groot de teleurstelling toen het besef kwam dat ik in de bioscoop zat. En ik had ook al geen popcorn genomen.
Ik had gelukkig een wijntje (dat scheelde iets ?)