Ik zou graag willen roepen dat ik een avonturier pur sang ben, dat ik het leven neem zoals het komt. Elke dag is een feestje, verras me! Maar ooit heb ik geleerd dat je niet mag liegen. En de mensen die me wat beter kennen, weten dat ik redelijk autistische trekjes heb.
bron: pixabay
Zo heb ik een bloedhekel aan winkelen. Sorry mannen, als ik hierdoor jullie beeld van hoe vrouwen denken in de war schop. Om het goed te maken: online winkelen vind ik dan wel weer een super uitvinding! Teveel mensen bij elkaar in een ruimte, niet weg kunnen wanneer je wilt, omdat je eerst langs die rij in de kassa moet en mensen die in de weg lopen en je van ongevraagd advies voorzien. Niet mijn ding.
Wat me houvast biedt, is iedere week naar dezelfde supermarkt gaan, dezelfde route lopen en weten waar alles staat. Dat geeft rust en maakt dat ik de bezorgkosten van de thuisbezorgservice nog net niet op vind wegen tegen het fysiek moeten bezoeken van de supermarkt 400 meter hier vandaan. Soms verandert er iets in het assortiment, is iets er niet meer, of is er juist iets nieuws. In het geval van het gerookte paprikapoeder dat er van de week niet meer bleek te zijn, was dat irritant, maar niet onoverkomelijk. Maar sóms, zoals vandaag, staat opeens de wereld op zijn kop.
bron: pixabay
Het begon met de verse pasta, die drie planken naar beneden was verplaatst. Vervolgens had iemand de blikjes met maïs een heel schap opgeschoven. Daarna bleken de toetjes een koelkast verplaatst. En zo nog een paar dingen. Genoeg om ervoor te zorgen dat de rook uit mijn oren kwam, ik opvlieger op opvlieger had, het zweet op mijn rug stond en het heel moeilijk werd om de neiging te onderdrukken om het kind dat in de winkel rondreed op een hoverboard en steeds mijn weg blokkeerde, het schap met maandverband in te duwen. Op dat moment kwam ik erachter dat er ook nog een half gangpad ergens anders heen werd verplaatst en die producten overal en nergens terug te vinden waren.
Ik heb toen de supermarktmanager aan zijn stropdas door de supermarkt getrokken, van schap naar schap, terwijl ik tegen hem schreeuwde. Ik maakte hem in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk wat hij me had aangedaan, door het wéér verplaatsen van alle dingen. Ik legde hem uit dat de reden waarom ik (en met mij volgens mij velen) steeds naar dezelfde supermarkt ga, een stukje routine is. Een stuk betrouwbaarheid in een hectisch bestaan. Dat hij onze rots in de branding hoort te zijn en niet ons hele leven in de war moet gooien! Briesend stampte ik de winkel uit, de manager trillend in een hoekje achterlatend, terwijl hij snikkend beterschap beloofde.
Helaas vond dit alles enkel in mijn hoofd plaats. In het echt heb ik verontwaardigd wat vervloekingen tussen mijn tanden door gesist, grommend de rest van mijn boodschappen verzameld en inwendig mopperend afgerekend, terwijl ik mezelf beloofde de volgende keer toch echt naar de naastliggende concurrent te gaan. Natuurlijk gaat dat niet gebeuren, want daar kan ik toch niks vinden. En ‘ons bent zuunig’, dus de bezorgservice wordt het ook niet. Zou het helpen om de supermarktmanager een link te sturen van dit stukje? Baat het niet, schaadt het niet. Als man kan hij door het lezen van deze site alleen maar zijn voordeel opdoen!
Helemaal mee eens!! Laat de schappen zoals de zijn, ik wil m’n boodschappen en trap niet in de zogenaamde verfrissende blik op andere producten ?
Ik word alleen maar heel chagrijnig als ik niet kan vinden wat ik zoek.
Gelukkig! Ik ben niet de enige 🙂