Annie. Een Fair Lady. Any Lady, for that matter. Annie is actrice in onze eigen lage (soms zelfs laagste) landen. U kent haar. Ja, wij kennen haar allemaal. De anonimiteit op HoeVrouwenDenken maakt het Annie echter mogelijk, om eerlijk en openhartig haar verslag te doen van de misstanden, sexcapades, glamourshit, belangen- én andere verstrengelingen in haar BN’ers-wereldje. Immers: glad ijs glijdt goed!
Bring it on, Annie!
Regelmatig word ik uitgenodigd op glamourfeestjes. Of, nou ja, haal dat glamour er maar vanaf. Het zijn slechts party’s met een beetje poldermodelglans.
Een paar uur voordat zo’n feest begint, mag ik mezelf in een jurk proberen te hijsen. Vaak zat wordt dat stuk ongemakkelijk zittend stof gesponsord door een merk waarvan de naam zó onmogelijk is, dat ik die niet eens over mijn lippen krijg als ze ernaar vragen. En dat doen ze!
Die feestelijkheden mag ik ook in mijn eentje doen. Zonder hulp. Ja, af en toe schiet mijn zus mij te hulp, maar nooit een hele crew, zoals je dat in Amerikaanse uitzendingen ziet. Met eigen vervoer mag ik naar een straat rijden ergens vlak achter het etablissement waar “the magic happens”. Daar sta ik dan eerst vijf minuten te koukleumen tot de aflever-limo het blokje rond gereden heeft. Ik stap in, we rijden de hoek om, ik stap uit, lach naar de fotografen, mompel de naam van de couturier en doe braaf net alsof ik het rete-leuk vind om met al die gillende meisjes op de foto te gaan. Mijn tronie staat de weken erop weer op Facebook, Twitter en Instagram. En die meiden maar denken dat we nu BFF’s zijn geworden.
Dat is allemaal nog te pruimen. Maar dan. Dan moet je naar binnen. ‘Socializen’ for the win.
En omdat ik nu eenmaal in de categorie “A-ster” val, komt dat hele feest meteen naar mij toe. Of ze staan me van een afstand aan te gapen. Ik voel mij elke keer weer als een chimpansee in een veel te dure jurk. Gevangen in de kooi die roem heet.
Het eerste uur is vaak wel te doen. De alcohol heeft haar werk nog niet gedaan; de aanwezigen zijn nog respectvol en praten nog in beperkte volzinnen. Maar naarmate de avond vordert en de bekoring toeneemt, zijn de rapen gaar. Acteurs waarmee ik heb gespeeld, worden te amicaal. Een man die letterlijk zijn hand tussen mijn benen duwt en in mijn oor fluistert dat ik de hoer ben, waar hij al jaren op geilt. En dat terwijl zijn vrouw staat achter hem staat.
Vrouwen snauwen mij toe dat ik een façade ben. Dat ik echt niet moet denken dat ik beter ben dan zij, alleen maar omdat ik rijk, succesvol en mooi ben. Ik bén ook niet beter. Maar ik ben wél aardiger voor mijn medemens, dank u vriendelijk.
Dat is allemaal heel vervelend. Maar wat ik het aller-allerergste vind, is die voelbare afgunst. De mensen die aardig doen, doen dat alleen maar omdat ze hopen dat ik dan ooit aan een van hun projecten mee ga werken. En degenen die mij met hun ogen willen doden, weten zeker dat ik alleen maar aan de top gekomen ben door zo vaak mogelijk onder een bureau te kruipen.
Terwijl ik heel hard gewerkt heb! Altijd. En nog. En ja, ik heb ook talent. En ik heb het geluk gehad dat ik rollen kreeg waar Nederland van is gaan houden.
Toe, zullen we het elkaar gewoon gunnen? Dat beetje geluk?
